Դղյակի այս պատուհանից երևում է աշխարհի այն միակ տխուր ճանապարհը, որով հեռացար դու: Երբ դու լքեցիր մեր Հյուսիսը, ես սկսեցի զգալ հյուսիսային սառը քամին, որը քնքշորեն օրորում էր երկնքի հետ համբուրվող սլացիկ ծառերի տերևները՝ աշնան տենդագին դողից մեռնող: Արևը լեռներից թափ էր տալիս անցյալ…
Ողջ կյանքում մարդիկ սպասում են վերջին: Գնում ենք դպրոց, հետո սպասում, թե երբ ենք ավարտելու, որ գնանք ինստիտուտ, ինստիտուտում կրկին սպասում ենք, թե երբ ենք ավարտելու… և այսպես, անընդհատ մենք ձգտում ենք հասնել վերջին, որ վերջից նորը սկսենք ու նորից գնանք վերջ: Մենք ապրում…
Մերոնք չեն սիրում իրար ասել. «Ես քեզ սիրում եմ»: Մերոնց ամեն մի քայլի մեջ սիրո մեղեդի կա: Մենք՝ Ավոն, Էլիզը ու ես, մի փոքր մեծացել ենք, մի քիչ փոխվել է մեր տան տեսքը, բայց տատիս բնավորությունը անդավաճան է իրեն, էլ ոչինչ չի փոխվել, հա…
