Նրանք բնակություն հաստատեցին Դավայաթաղի հողաշեն խրճիթում, որն ուներ տափարակ տանիք, երկու լուսամուտ ու փայտաշեն հնամաշ դուռ։ Ամեն անգամ փակվել-բացվելիս դուռը սիրտ սղոցող ճռռոց էր արձակում։ Շոգ ամռանը պատերին հայտնվում էին կարիճները։ Մահճակալներում՝ փայտոջիլ։ Թաղը մոծականոց էր։ Բոլորը քորվում էին կծոցներից։ Թաղում միայն մեկ խմելու…
Այս աշխարհում նա ավելի հնաբնակ էր, քան «հրեշ» բառը, կարելի էր կարծել՝ տիեզերքից էլ հին, ամենասկիզբ ու հավերժական։ Սառա մայրն անբարոյական էր, մեկ սրա, մեկ նրա տակ էր պառկում՝ առանց հաշիվ անելու՝ ով է, ինչ ազգության ու կրոնի, գեղեցիկ է, թե տգեղ, միայն թե…
Երբ հարևանությամբ ապրող Աբոն մի օր ասաց՝ «Երանի աչքերիդ, սիրուն կնիկ ունես», Կարապետ Իվանյանի աչքերը բոլոր կողմերից թաքուն նայեցին կնոջը և առաջին անգամ տեսան, որ նա, իսկապես, գեղեցիկ է ավելի, քան իրեն պետք է, խոշոր, սևորակ, կայծկլտուն աչքերով, նրբագիծ քիթ ու բերան, կրծքերը գայթակղում…
Բոլորը իրենց երկար թե կարճ կյանքում Ա կետից գնում են դեպի Բ կետն ուղիղ կամ ոլորապտույտ գծագրությամբ։ Իսկ ես, հավատացեք, քայլում եմ իմ մեջ, որտեղ գիծ չկա, կապտակարմիր կակաչների պարտեզ է խիտ թփուտներով ցանկապատված իմ աշխարհը։ Դրանով էլ ես՝ Երևանում ծնված Վարդանս, որ Մամիկոնյան…