Վովա Արզումանյան. ԱրցախաՍԵՐ

Քաղաք,
գետնանցում ու
լիքը մարդիկ։
Դու ես`
լրիվ ուրիշ
հայացքով,
հուսահատ 
ու 
անշուք։ 

Մատներդ գնում էին
մի քանի օր հետ
ու ժամանակը 
պատերազմ էր խաղում,
պատերազմ էր ճչում,
Ես՝ անբառ 
ճախրում էի 
քո հետևից
դեպի պատերազմը,
որը երազներ 
չի ընդունում 
ու վերջնականապես
իրենն է դարձնում 
ամեն ինչ,
ամեն սիրտ ծակում,
ամեն սիրտ կոտրում, 
ամեն սիրտ տանում… 


Ուժ միշտ 
կա, 
որ մեռնել չգիտի 
ու միշտ 
ինչ-որ տեղ 
ինքն իրեն ցույց է տալիս`
հասցնելով փակ ու բաց
ծրարները սիրո։ 

Պատերազմը
այդ ծրարները
ուզում է վառել 
ու հեռանալ
վերջնականապես։

***

Արցախ ջան, 
բազում կյանքեր
քեզ կյանք են տվել,
շնչիր, շնչիր,
իմ հավերժացած
սեր…

***

Իմ 
ընկալումներում` 
միշտ ապրող,
Մեր քայլերում`
համաչափ, 
բայց երկինք մի տար
արևներ, 
որոնք երկրի վրա 
էլ են շողում։

***

Այստեղ աչքերը 
սեր չեն պատմում
ու թաքուն 
պահեր չեն լինում։ 
Սա հեքիաթ է 
բարի ու չարի,
որ հաղթում է մեկը
բացարձակապես…

***

Սպասումը 
չի ծերանում 
քո ճանապարհին,
Արցախս, 
Սպասումը մեր 
ապրելն է դարձել…