«Ղիշա» հրատարակչությունը հրատարակության է պատրաստել Վովա Արզումանյանի «Ճաքած պատերի լուսանցքից» ժողովածուն, որը հեղինակի հինգերորդ գիրքն է: Այս գրքում զետեղված է հեղինակի արձակ և չափածո այն ստեղծագործությունները, որտեղ ամփոփված է մարդու մենավոր զրույցը ծեր ու անգույն պատերազմի անսովոր լռության, հայրենիքի, բնության ու սիրո հետ: Ընթերցողը ստեղծագործություններից յուրաքանչյուրի մեջ կարող է զգալ կենդանի շունչ ու սրտամոտ բաբախ, քանի որ ամենը ծնունդ է վերապրածի ու ականատես գրչի: Գրքի խմբագիրը բանասիրական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Լաուրա Մուրադյանն է:
Նշենք, որ սույն գրքի պոեզիայի բաժնի քաղվածքը լույս է տեսել առանձին գրքով՝ անգլերեն՝ «Scribbled gliding» («Խզբզված թռիչք») վերնագրով:
Ardi.am-ը ներկայացնում է հատվածներ շուտով լույս տեսնող գրքի արձակ բաժնից:
***
Ես չեմ ուզում ձանձրացնել քեզ՝ քամելով երկնքի աղոտ արցունքները, որ ամեն գիշեր ձեռքերս վերադարձնում են անսփոփ մի տարածություն՝ կապտագույն անուրջների ու սարերի միջակայք: Տողերումս որոնիր գոյությունս՝ քո գոյության նախահիմքով խնամված:
***
Լռությունս ծիծաղիս մասին է պատմում: Երբեք այսքան մենացած չկայի, երբեք: Երկու հարյուր տարի առաջ չգիտեմ՝ ուր էի, բայց, ասում են, այդ տարիները լավն էին: Մաքուր սեր կար: Հավանաբար շատ ու շատ անգամներ բոլորդ լսել եք սիրո մասին ու անգամ սիրում եք… երևի: Ես տիեզերքներ չխոստացա իր սիրելու դիմաց, նա ինձ երկինքներ չխոստացավ իրեն սիրելու համար: Մենք իրար սիրեցինք՝ իրար լեզուներ չհասկանալով: Նրա աչքերում ես էի, իմ աչքերում՝ նա: Իրար համար էինք՝ հանուն իրար: Տատիս խոսքը հիշեցի՝ այս ծուռ աշխարհում իրար համար ստեղծված մարդիկ լինում են: Փաստորեն, հա՛, լինում են: Եվ այդ ժամանակ ես հասկանում, որ երգերը մարդիկ են ստեղծում, բայց, մի րոպե, երգերն է՞լ են լռում: Եվ երբ հասկացա, որ երգերն էլ են խոսում լռության մասին, գրեցի «Մեր լռության երգերը» սցենարը, որտեղ գլխավոր դերում Լիզան էր:
***
Հողդ ծանր է, երկիրս, հույսս, հավատս, սերս, հողդ ծանր է։ Էությունս կորչում է եռագույնի մեջ, որ գոնե ծածանվեմ ու հաճախ քեզ տեսնեմ, իմ հեռու ու մոտիկ…
Ինձ մոտիկ, բայց հեռու Շուշի, աչքերդ ինչքան են արցունքոտ, պաշտելի՛ս, այս ցավը մեզ էլ է խեղդում, բայց դեռ աղոթում եմ` սպասման ճանապարհին…
***
— Դե, այնտեղ միայն իմ տպագրված պատմվածքներն են իմ հյութեղ մանկության ու խաղաղության մասին, որ մի քանի հոգի անիմաստ համարեցին՝ մանկական մտածելակերպս պատճառ դարձնելով: Բայց այնտեղ ամեն ինչ խաղաղ էր…,- արագ արտաբերեցի, հետո կմկմալով շարունակեցի,- իսկ իմ մանկության խաղաղությունը գողացել են, ու այդ ժամանակ պատերազմ էր, բոլոր ծաղիկները թանկացել էին, մարդիկ առևտուր էին անում, մարդիկ… վաճառում էին մի քանի անգամ թանկ: Իմ մանկության խաղաղությունն էլ մեկը վաճառեց, ես իմ պատմվածքների կողքին ինչպե՞ս պահեմ այս թերթը, որը կխանգարի իմ խաղաղությանը…
***
Ես վերցնում եմ երեք խնձոր ու իմ պատկերացրած երազում դեպի երկինք նետում, որ հետո ցած իջնեն անհամբեր ու խաղաղությամբ։ Չնայած որոշել էի այս բառը չօգտագործել, որովհետև իմաստազուրկ է այս պարագայում։
No Comments