Մարինե Թաթոյան․ Հողի, աղջկա ու գարնան մասին․․․

Առավոտյան արթնացա, վարագուրեցի կարոտս քո սիրով, հայրենի՛ք, իմ մի բուռ, մի ծվեն, մեկը այն ամենից, ինչը իմ ակունքն է, որի արմատները սկզբից են ներհակ։ Մեկը այն անուններից, որոնք իմ անունն են ամեն օր ու պահի։ Հայրենի հող իմ, ի՜նչ քաղցր ես։ Քո մեջ մենք ենք պարփակվել, քո մեջ մենք ենք փակվելու, որ նորից ծիլեր տանք ու քո ծիլերում բողբոջենք։ Էությունս ես, հո՛ղ։ Տո՛ւր ինձ իմ մանկության խայտող բույրերը, թթվածին տուր ու եզերք։ Տո՛ւր ինձ իմ առաջին թոթովանքն ու ճանաչման առաջին զմայլը։ Տո՛ւր գարուններից դեպի ձմեռ հոսող անձկության թախիծը դեպի քեզ։ Հո՛ղ, վերցնում եմ ապագայի իմ և քո արմատները։ Արի չլքենք մեզ, արի ծփանք ծաղիկ առ ծաղիկ, թուփ առ թուփ… Արի՛։

Վերցնում եմ ժպիտս, որն այնքան լցրել ու որից այնքան տարել ես, հո՛ղ, ասես` իմ ժպիտը չլինի։ Քեզ պահ եմ տալիս այն ամեն օր։ Ժպիտը, կյանքը, կարոտը… Տղան դեղի՜ն, դեղի՜ն, հրե բազուկներով ու հրակարմիր հոգով, հրե այտերով ու շիկնած մորուսով։ Դեղին ափերով ու բազուկներով կարմիր… Տղան կորակարմիր ու հսկա, որ պիտի շողեր արձակի, պիտի ակունքի լույսն ու արարի սեր։

Աղջիկը կապո՜ւյտ, կապու՜յտ․․․

Կապույտ ձեռքերով ու կապույտ վարսերով, կապույտ պտույտով հրե հյուլե է, որ պիտի պտտվի ու ձուլվի լայնափ երկնակամարին։ Երկինքը ճերմակ, մշուշը ճերմակ հանդերձով ու ճերմակ աչքերով գարնան կապույտն է։

Հողը…

Հողը գրկում է աղջկան ու երկինքն ու կապույտը… Հողը ավերակ մարդ է և ավերակ տուն։ Հողը մարդու սիրտն է` հստակ տեղ ու հոգի, երբ կապույտ մարդը հեռանում է այս հստակ հողից։ Հողի սիրտը ճչում է, և մարդը դառնում է անհոգի, անէ, ավելորդ և իզուր, դառնում է նյութ։ Դառնում է կարոտ…. Այսինքն` մարդը թողնում է իրեն որոշակի տեղ ու ինքը գնում…. Հողը լալիս է, հողն ուրախությունից գոլորշանում ու աննյութացնում է քեզ։ Արցախը գրկած` կապույտ աչքերով, կապույտ, թևերով ու հողե սրտով աղջիկը ոգեզարդ է ու արարչազոր է։ Նա փրկում է իր սիրտը, որը որոշակի է. հստակ տեղ ու ժամանակ ունի։ Կապո՜ւյտ տուն ունի ճերմակ երազանքներով, Արցախը գրկած, հստակ արմատ ու տուն ունեցող աղջիկը գարունն է կանաչ` կապույտ աչքերով։

Կապույտից, ճերմակից ու արևից զատ` աղջիկը հողի վրա կանգուն զորեղ արմատներ ունի, որ ամեն հստակ վայրկյան ու պահ ոգեղեն է ու կանգուն։

Իսկ հողը…

Հողը մի տեղ թողած ու սպասող երեխայի նման լացակումած ու հասուն մարդու պես թախծոտ գիրկ ունի։ Միլիոնավոր սրտերի տրոփյուն ունի ամեն հունդի արթնացող ցողունում… ու սիրտ ունի։