Այս գիրքը սերերից հետո տիրող ունայնության և ունայն սերերի մասին է

 

Լույս է տեսել Դավիթ Սամվելյանի «Ունայնություն ըստ սերերի» բանաստեղծական ժողովածուն, որն  ընթերցողին  հասցնելու  հետաքրքիր ձևաչափ է ընտրել հեղինակը․ գիրքն ինքն է  հյուր գնալու ընթերցողին։

-Դավիթ,  ի՞նչ գործեր են ներառված գրքում, կազմել եք ըստ բովանդակությա՞ն, թե՞ ըստ ժամանակագրության։ 

-Գիրքը երեք մասից է բաղկացած՝ երկուսը բանաստեղծական բաժիններ են, երրորդը` էսսե։ Ինձ համար, իմ ընթերցողների համար սա նորություն չէ։ Սկսել եմ բանաստեղծությամբ, անցում եմ կատարել բանաստեղծական արձակին և հետո նոր՝ բուն արձակին։ Բովանդակային է անշուշտ (ընթերցողը գլխի կընկնի), ավելին, իմ գրած առաջին բանաստեղծությունն այստեղ վերջինն է։ Սա ցաքուցրիվ, տարբեր ժամանակներում (2005-2023) գրված բանաստեղծությունների ժողովածու է։ Ցաքուցրիվ, բայց ոչ բովանդակային առումով։ Երբ ընտրելիս հետահայաց կարդում էի, ակնհայտ էր, որ հիմնականում երկու տիպի գրվածքներ են` սեր դեպի… ու սեր դեպի Վեր։ Գուցե նաև բողոք, երբեմն` ափսոսանք, երբեմն` կիրք։ Դե, իսկ «Վի-վան»…  ամբողջական տարբերակով է` նախապատմությամբ, որով էլ հենց ամփոփվում է դեռևս 2018-ից շատերին հայտնի Վիվայի պատմությունը։

-Գրողը հաճախ իր ուղին սկսում է բանաստեղծություններով, ավարտում՝ արձակով։ Այս «վերադարձն» ինչո՞վ է պայմանավորված։  Ինչ-որ էջ բացվո՞ւմ է, թե՞ փակվում։

-Ինչ-որ էջ ամփոփվում և փակվում է։ Պետք է լրիվ «մաքրվես» հնից, որ նորի համար տեղ ազատվի՝ բոլոր առումներով։ Իրականում, երբ որոշում կայացրի երրորդ անգամ չվերահրատարակել գրքերիս մի մասը (քանի որ առանց թույլտվության սկսել էին տարածել համացանցում), դրանցում տեղ գտած պատմվածքները (գումարած նորերը, հներն էլ` վերախմբագրված և որոշակիորեն փոփոխված) տեղ գտան «Չորրորդ փողոց» գրքում, իսկ այ բանաստեղծությունները մնացին օդում։ Ժողովածուում ի  մի են բերված տպագրված և նոր ստեղծագործություններ։

Ի դեպ, բանաստեղծական շարքերի վերնագրերը ունեն աստվածաշնչյան մոտիվներ. հասկացողը կհասկանա, իսկ շարքերից մեկի բանաստեղծություններն առհասարակ համադրում կամ սինթեզ են։

-«Ունայնություն ըստ սերերի»․ սերը լցնո՞ւմ է դատարկությունը։ 

-Եթե դատարկ ես՝ այո։ Եթե ոչ, ապա հարստացնում է։ Բայց դրանից հետո ունայնություն է տիրում։ Այս գիրքը սերերից հետո տիրող ունայնության և ունայն սերերի մասին է։

-Իսկ պոեզիա՞ն։ 

-Պոեզիան զարդարում է նրբությամբ (գոնե ինձ համար): Բայց, դե, հիմա ասում են՝ պոետիկ սիրո ժամանակներն անցել են…

-Ի՞նչ կտա գիրքդ ընթերցողին։ 

-Այդ հարցի պատասխանը միշտ ընթերցողն է գտնում, բայց ամեն դեպքում ապրումը հաստատ առկա է այստեղ։

-Ինչպե՞ս է հասնելու ընթերցողին։ 

-Կորոնավիրուսի համաճարակի ժամանակ ես ինքս էի գրքերս հասցնում ցանկացողներին, իսկ այժմ հիմնականում փոստով եմ ուղարկում. մոռացված ռոմանտիկա է, ավելին՝ մարդիկ կան, որոնք երբեք փոստով նամակ չեն ստացել։ Գիրքը գրախանութներում չի լինի. դե՜, ասում են` հիմա պոեզիայի գիրք ո՞վ է գնում, էն էլ` ժամանակակից։ Գուցե գրախանութներից մեկում (միայն մեկում) մի հանդիպում կազմակերպենք, այդ մասին արդեն լրացուցիչ կտեղեկացնեմ։

Ի դեպ, բանաստեղծ դառնալու նկրտումներ չունեմ, ոչ էլ այս գիրքը եկել է լրացնելու պոեզիայի բացերը. մենք լավ պոետներ ունենք։

Ardi.am