Շուտով ընթերցողին կհրամցվի Վահագն Գրիգորյանի «Պողոս-Պետրոս» վերնագիրը կրող նոր վեպը՝ «Անտարես» հրատարակչատան կողմից: Վեպն աղերսներ ունի Թումանյանի հեքիաթի հետ և սկսվում է թումանյանական բնաբանով.
«-Պողո՛ս, գտա՞ր:
-Չէ՛:
-Պետրո՛ս, գտա՞ր:
-Չէ՛»:
Հեղինակը դիտարկել է մեր ազգի վերջին 200 տարվա պատմությունը՝ սկսած Ռուսաստանի՝ Հարավային Կովկաս, այդ թվում՝ Արևելյան Հայաստան մուտք գործելու ժամանակաշրջանից մինչև մեր օրերը:
Վեպն ունի նախաբան՝ «Նախաբան, ցավոք՝ ոչ լավատեսական» վերնագրով: Նախաբանին հաջորդում են «կանգառներ», որոնք տեղակայված են մեր անցյալի ու ներկայի միջով կատարվող ճամփորդության ուղեգծում: 1-ին կանգառը կոչվում է «Վարք Աբգար դպիր վարդապետի», 2-րդը՝ «Հանուն բոլոր ճնշվածների և հալածվածների», 3-րդը՝ «Խորհրդավոր ընթրիք», 4-րդը՝ «Լույսը բացվի, բարին հետը», 5-րդը՝ «Տե՛ր, Դու մեզ փրկիր բարեկամից», 6-րդը՝ «Ինչպե՞ս մեզ փրկենք մեզնից»:
Վեպի վերջում երկու հերոսներ՝ Պողոսը և Պետրոսը, զանգում են իրար ու տալիս թումանյանական նույն այն հարցերը, որոնցով Վահագն Գրիգորյանն սկսել է վեպը:
Գրողը խոստովանում է, որ մինչև վերջին պահը փոփոխություններ, խմբագրումներ է կատարել տեքստում, ինչ-ինչ բաներ փոխել է նաև խմբագրի հորդորով: Նա կարծում է, որ ապրելով Լիտվայում՝ ինքն ավելի է կապվել Հայաստանի հետ:
«Եթե խորհրդային տարիներին ինձ մեղադրում էին, որ իմ գրականությունը կամերային է, ապա հիմա այն ավելի ռեալիստական է, կապվում է մեր պատմության, մեր ներկայի խնդիրների հետ»,- ասում է Վ. Գրիգորյանը:
«Պողոս-Պետրոսը» գրված է այս հայեցումի տիրույթում. այն Վահագն Գրիգորյանի հերթական հուշում-մարգարեությունն է՝ ի լուր աշխարհի ու մեր ազգի:
Կարինե Ռաֆայելյան
No Comments