Մանասե, բանաստեղծություններ

****
Երշալաիմ քաղաքում նստած Պիղատոսին Հիսուս ասում է`
բարի՜  են մարդիկ:
-Բոլորի՞ն ես այդպես կոչում,- կուսակալն է հարցնում:
-Բոլորին, աշխարհում չար մարդիկ չկան,- պատասխանում է Հիսուս
կաճ ու հստակ: (Մ. Բուլգակով, Վարվետը և Մարգարիտան)

Ատա՜մ են սրում բարի մարդիկ,
ո՞վ է ասում, թե չարագործության
համար են սրում, իսկ եթե գնան չարագործության,
«Եղիցի՜ կամք Քո»:
Արյու՜ն են ուզում բարի մարդիկ ու խղճի՜ խայթով,
ո՞վ է ասում, թե ինչի՞ց առաջ են արյունը ուզում,
իսկ սպանելու եթե գնում են
ու արյուն խմում,

«Եղիցի՜ կամք Քո»:
Արճի՜ճ են ձուլում բարի մարդիկ ու կարեկցանքո՜վ,
ո՞վ է ասում, թե խոցելու համար ու
պատերի տակ գնդկահարման,
իսկ եթե`այո,
«Եղիցի՜ կամք Քո»:
Պատա՜նք եք տանում մեր առջևից, օ՜, բարի մարդիկ,
ո՞վ գիտի ինչի համար եք տանում, ո՞ւմ ցավակցելով,
իսկ թե տանում եք մեր վաղվա օրը թաղելու համար,
«Եղիցի՜ կամք Քո»:
Դժո՜խք են բերում այդ բարի մարդիկ, չուզելո՛վ, զոռո՛վ
ու դժգոհություն ճեղքելու գնով –
և ո՞վ է ասում մեզ գրողի ծոց ճամփելու համար,
իսկ եթե` այո,
«Եղիցի՜ կամք Քո»:
Նայե՜ք ձեր շուրջը, բոլորն են բարի, չի՛ք ոչ մի չար մարդ,
իսկ թե ովքե՞ր են դիվահարների նշաններ թողնում
փրփրած բերնով գետինը ընկած աշխարհի վրա,
դա մեզ թվո՜ւմ է — եթե չի թվում ու եթե պետք չէ, որ մենք
իմանանք դիվոտածներիս մեր  ոռնոցները
այդ ո՞ւմ կամքով են –
երի՜ցս լինի «Եղիցի՜ կամք Քո»: 

****

-Փոթորի՞կ է դուրս թափվում ահեղ այս մոլեգնումից: 
-Ավա՜ղ… աղբ էր իր մեջ, ու այդ աղբն է հուզվում:
Նա՛ դուրս թափվել գիտի փոթորիկի միջից:

****

Կյա՛նք, որ ստել ես թվացյալությամբ` ինքդ էլ գիտես`
ի՞նչ ես թաքցրել ինձ հմայելով – ծնվի՛ր ու ապրի՛ր:
Թե  քեզ ատում եմ`այս հմայելուդ համար եմ ատում:
Հիմա չես կեղծում ու ցույց ես տալիս. այն ես` ինչ որ կաս,
ու թե սիրում եմ, այս չստելուդ համար եմ սիրում,
որ չես հմայում թվացյալությամբ — ապրի՛ր ու մեռի՛ր:
Կեցցե՛ս, վերջապես, կյա՛նք, ինձ չես նենգում:

****

Տե՛ր, ես որ աղոթք էի անում, ինձ հետ չէի՞ր:
Եթե ինձ հետ էիր, լսում էիր, չէ՞, աղոթքն իմ:
Եթե ինձ հետ չէիր, հիմա ո՞ւմ եմ ասում՝
Տե՛ր, աղոթքս լսիր:

****
Կմախք տեսա կատվի — ծնոտոսկրի վրա
ճիրաններ էին ասես ատամները ցցված,
կողը կողի խրվել՝ ճանկել էին իրար –
ու այդպես էլ պետք է կառչած մնան:
 
Քթխոռոչից ներքև ինչ որ տեսա կատվից՝
չավելացնեմ սրան ուրիշ պատկեր,
ես քաշում եմ գանգիս այդ բոդլերյան պատճենն՝
ատամներիս միջև սեղմած կյանքեր ու մահ:
 
Ու այսուհետ եթե հաճեք ինձ ընթերցել,
չկուտակեք «դեպքով» ուրիշ տեսարաններ,
մի անգամ էլ անցեք այս քերթվածքով – ու էլ
բարեհաճեք երբեք հարցեր չտալ: