bodrum escort bayanizmir escort bayanbest porn gamesşişli escort bayangaziantep escortgaziantep escortantalya escort bayanmanavgat escort bayanmaltepe escortkurtköy escortataşehir escortkartal escortümraniye escortbostancı escortanadolu yakası escortKadıköy EscortAnadolu Yakası EscortAtaşehir EscortBostancı escortŞirinevler Escort Bayanizmir escorthttps://www.newstrendline.com/Beylikdüzü Escortgrandpashabet girişankara escortescort marmarisdeneme bonusu
ԳրաԴաշտ Մարինա Սոլոյան

Մարինա Սոլոյան, Դղյակից հեռու

22.01.2020

Դղյակի այս պատուհանից երևում է աշխարհի այն միակ տխուր ճանապարհը, որով հեռացար դու: Երբ դու լքեցիր մեր Հյուսիսը, ես սկսեցի զգալ հյուսիսային սառը քամին, որը քնքշորեն օրորում էր երկնքի հետ համբուրվող սլացիկ ծառերի տերևները՝ աշնան տենդագին դողից մեռնող: Արևը լեռներից թափ էր տալիս անցյալ օրվա թախիծը ու լռում աշխարհի բոլոր այն մարդկանց մասին, որոնց ինչ-որ բան միշտ պակասում է, որոնց սրտի պատերին կարոտը մամուռ է դարձել, որոնք միշտ սպասում են ինչ-որ բանի, ինչ-որ մեկին, արևը լռում էր մեր մասին: Ես դեռ չեմ լքել բլրի գլխին մեր սիրուց ծնված քարաշեն աշտարակը, որում ապրում էինք միասին: Ես դեռ չեմ լքում Հյուսիսը, թեպետև այստեղ սիրո մասին բոլոր բառերը լքում են ինձ, որոնց տողերում դու պիտի ապրեիր: Երբ արևին սիրահարված լուսինը իր աստղերը կախում է պատուհանիս մոտ, ես հենում եմ ձեռքերս պատուհանագոգին, ճակատս հպում սառը ապակուն ու փակում կոպերս՝ աշնան գույներից հոգնած …. բալենու այգում՝ բուսնած երիցուկների մեջ, շուրթերիցս գողանում ես համը արևի:

Բույրդ …. խորը շնչելով փորձում եմ գտնել ապակու վրա չորացած բույրիդ փշրանքները, որոնք հեռացել են ինձնից՝ աշնան անձրևների հետ գրկախառնվելով: Ես քայլ առ քայլ հեռանում եմ քեզնից, և այն տխուր միտքը, որ ես առաջինն եմ ուրանում սերդ — դառնում է արցունքի մի մեծ բյուրեղ, կախվում դեղին թարթիչներիցս ու անձայն քարանում՝ միշտ դավաճանելով հոգուս ամրությանը: Բույրդ վերջին հիշողությունն էր քո մասին. կքամվի սերը մեր ներսից, դղյակում կլինի սիրո ջրհեղեղ: Եվ հենց այդ ջրհեղեղում կխորտակվեն բոլոր նամակները, որոնք ինձ սեր են խոստացել Հարավից, իսկ հետո երկար լռել են, մոռացել ճանապարհը մեր աշտարակի: Գոնե ձյուն գար Հյուսիսում, սրբեր աշնան գույները դղյակի ու անտառների վրայից, գլորեր ձորը, որում հանգում են ծղրիդների ձայները, որի մեջ ամեն կեսգիշերին թաղում եմ բանաստեղծություններս քո մասին: Ծածկեր ողջը սպիտակով, ու ձյուն նստեր քարաշեն աշտարակի կտուրին, որպեսզի սրտումս վերջապես մերկացներ Դեռահասության ծառը իմ պաղ սիրո մրսած տերևներից՝ գարնանը առողջանալու համար: Քո բացակայությունից հիվանդացավ հեքիաթը իմ ու չգտավ իր միակ ճանապարհը, որով պիտի գտներ իր տրամաբանական ավարտը: Իսկ ուշացած հեքիաթները մեզ չեն կարող փրկել, ես առաջինն եմ բաց թողնում ձեռքդ, ես ներում եմ քո բացակայությունը, մոռանում տխուր ճանապարհի մասին, որով հեռացար դու, ես լքում եմ կարոտդ՝ որբացած: Ես քեզ փրկում եմ ինձնից: Դու մի օր նորից կվերադառնաս մեր դղյակ, գիտեմ. սիրում ես ինձ: Դաշտային ծաղիկներ կբերես, քանի որ ես դղյակը լցրել եմ կակտուսներով. ես վաղուց եմ լքել աշտարակը, ես վաղուց չկամ այնտեղ, վերջին ծաղիկները շնչահեղձ են եղել մինչև վերջին շունչը — հավատալով Աստծուն ու քո գալուն, որ հետդ կյանք կբերես նրանց…

Տխուր ճանապարհով էլ հետ չգաս, այն արդեն թափանցիկ է, աշունը դժվարությամբ հեռացավ երկրից, ու ծառերը վերջնականապես ազատվեցին տերևներից: Երբեմն մեծ սպասումները ավարտվում են ոչնչով, հեքիաթը ավարտվում է չարի հաղթանակով:

Այսօր ես զգում եմ ցուրտ, դղյակի պատուհաններից չի երևում ոչինչ. ձյուն է եկել: Փաթիլները դաշտերի ձյան շերտի վրա քաշում են աշնան արևից խամրած կարոտս …. Ես այլևս չեմ վերադառնա. ոչինչ առաջվանը չի լինի: Շուտով կմախքացած արևը կխմի ձյան ջուրը, ու հեռվում՝ հասկերի մեջ, նորից մազերս կտրվեն քամուն:

No Comments

Leave a Reply