Մերուժան Գրիգորյան․ Խաղաղություն որոնելու ճանապարհին

Ճանաչենք մեր հերոսներին

Մերուժան Գրիգորյանը ծնվել էր 1995-ին՝ Գյումրիում, անմահացել՝  2020-ի հոկտեմբերի 21-ի լուսաբացին։ Քույրը՝ Մարիանա Գրիգորյանը, ardi.am-ի հետ զրույցում ասաց, որ եղբոր սխրանքների մասին լսած բոլոր պատմություններն իր համար սպասելի էին. «Ես ոչ մի պահ չեմ կասկածել, որ նա հերոս է, ինձ համար նրա ոչ մի քայլը զարմանալի չէր»։

44-օրյա պատերազմի սկսվելու հենց հաջորդ օրվանից  Մերուժան Գրիգորյանը  կամավորական աշխատանքներ է իրականացրել,  առաջին անհրաժեշտության իրեր տեղափոխել  Գորիս։ Այդ ամենին զուգահեռ  կամավորագրվել է ու սպասել, թե երբ են իրեն ռազմաճակատ տանելու։

«Առաջին օրվանից ասում էր՝ բոլորս պետք է գնանք, եթե չգնանք, հետո ինչպես ենք նայելու 18 տարեկանների աչքերին, որոնք քաջաբար կռվում են․․․,- պատմում է Մարիանան։ Նրա խոսքով՝ եղբայրն անասելի բարի էր, կենսախինդ ու սրտացավ․ որտեղ ինքն էր, այդտեղ ապահովված էր լավ տրամադրությունը։ -Շատ էր սիրում երեխաներին, ժամերով խաղում էր փոքրիկների հետ։ Միշտ ժպիտը դեմքին էր, մարդասեր ու  աշխույժ էր։ Ոչ մեկի խնդրանքը չէր մերժում, ինչ  խնդրում էին նրանից, պատասխանը մեկն էր՝ կանեմ․․․ Մարդկանց հետ շփվում էր ինչպես հավասարը հավասարի՝ անկախ նրանից,  այդ մարդը համամի՞տ էր իր կարծիքին, թե՞ ոչ, խելացի՞ էր, թե՞ տգետ։ Երբեք չէր հանդուրժում անհարգալից վերաբերմունքը որևէ մեկի հանդեպ»։

Մերուժանը ապրիլյան պատերազմի ժամանակ ժամկետային զինծառայող է եղել։ Նա բոլորից լավ գիտեր խաղաղության գինը, ու հենց խաղաղություն որոնելու ուղին նրան դարձրեց իր հայրենիքի հավերժ պաշտպանը։

Գյումրեցի հերոսը սկզբունքային էր, միշտ իր խոսքի տերը․ եթե մի բան մտքին դնում էր,  ոչ ոք չէր կարող նրան հետ պահել։ Պատերազմ մեկնելը բացառություն չէր…

Հոկտեմբերի 17-ին, առավոտ վաղ Մերուժանը դուրս է եկել տնից՝ քույրիկին հորդորելով  սուս մնալ․ եթե ես չգնամ, ապա ո՞վ գնա…

Ամեն անգամ տուն զանգահարելիս ասել է՝ մենք Վայքում ենք․․․ իսկ իրականում այդ ամբողջ ընթացքում եղել է կռվի ամենաթեժ կետերում։  Ռազմական հմուտ գիտելիքների շնորհիվ՝ անմիջապես ստանձնել է ջոկատի հրամանատարի պաշտոնը ու ղեկավարել մարտը։

«Մեծ, շատ մեծ հպարտություն եմ զգում, բայց նաև ափսոսում եմ, որ հերոսների քաջագործություններն ու մահը չամբողջացան բաղձալի հաղթանակով…»,- ասում է Մարիանան։

Ափսոսում է, որ չի կարողացել համոզել եղբորը չգնալ պատերազմ, թեև գիտակցում է, որ Մերուժանի պարագայում դա անհնար էր։ 

Նա բացառիկ էր իր մարդկային տեսակով․ նրան  սիրում էին բոլորը։

Նելլի Իգիթյան