«Դարակ» հրատարակչության ծրագրերի ղեկավար Հասմիկ Ավագյանի հետ զրուցել ենք «Դարակի»՝ «Գիրքը՝ զենք» նախագծի, ինչպես նաև վիրավորում ստացած զինվորներին գրքեր նվիրելու նախաձեռնության մասին։
— Ինչպե՞ս ծնվեց «Գիրքը՝ զենք» նախագիծը և ինչո՞վ է այն առանձնանում։
— «Գիրքը՝ զենք»-ը իրավիճակի հրամայականն էր: Մենք չէինք կարող սահմանափակվել միայն «Դարակ» հրատարակչության կողմից հիմնադրամին նվիրաբերում անելով, որովհետև բոլորիս պարտքն է այս օրերին անել ավելին, քան երբևէ: Սա նախագիծ էր, որով կարելի էր մեծ թվով մարդկանց ներառել հիմնադրամի ֆոնդը համալրողների ցանկում, և կարող եմ ասել, որ մենք հաջողեցինք: Ծրագրի առանձնահատկությունը, իհարկե, գիրքն էր: Այն կրում էր 2 գաղափար՝ բանակ և մշակույթ: Մշակույթը նոր զարկի կարիք ունի այս իրավիճակում, ինչը փաստում է ծրագրի շուրջ հետաքրքրությունը: Մենք փորձեցինք ինչ-որ չափով վերադարձնել ընթերցողին դեպի գիրք, և հենց սրանով էր պայմանավորված «Գիրքը՝ զենք» անվան ընտրությունը. ըստ մեզ՝ թիկունքն ամուր է նաև գրքով ու գիտելիքով:
— Ի՞նչ կասեք ծրագրի արդյունքի և շարունակականության մասին։
— Ծրագիրը տևել է 15 օր, ներառված են եղել հրատարակչության 8 անուն գիրք: Այս ընթացում շուրջ 250 գիրք է վաճառվել, և գրքի ողջ արժեքը ընթերցողներն իրենք են փոխանցել հիմնադրամի ֆոնդին: Կարծում եմ, որ հենց սա էր ծրագրի հաջողության գրավականը. այսպես վստահությունը մեր նկատմամբ բարձր էր: Ծրագրի շրջանակներում փոխացված ընդհանուր գումարը գերազանցել է 1.100.000 դրամը, իսկ մեր քարտեզը հատել է նաև Հայաստանի սահմանները: Այս պահին ծրագիրն ամփոփել ենք, որովհետև մեր ռեսուրսը պետք է ուղղեինք նոր՝ վիրավորում ստացած զինվորներին գրքեր նվիրելու ծրագրին: Հետագա զարգացումների մասին, իհարկե, կհայտարարենք։
— Ի՞նչ գրքեր եք նվիրում: Ի՞նչ գրականություն են նախընտրում զինվորները։
— Նվեր տրվող գրքերի ցանկում ներառել ենք «Դարակի» հրատարակած բոլոր 60 անուն գրքերը՝ առանց որևէ բացառության՝ համալրելով նաև հիվանդանոցի գրադարանային ֆոնդը՝ մեր ծրագրից հետո այնտեղ տեղափոխվող տղաների համար ևս գրքեր թողնելով: Տղաները բազմաժանր գրականություն են նախընտրում, և նրանց հիվանդանոցային առօրյան վստահորեն ունի գրական գույների կարիք։
— Տպավորություններն ինչպիսի՞ն են զինվորների հետ հանդիպումից։
— Տղաների հետ շփումը և՛ գերզգայական, հուզական ֆոն է առաջացնում, և՛ հզորություն, կամք է փոխանցում: Կարևոր է, որ տղաներն ուրախ են մեզ տեսնել: Նրանք զրուցում են, պատմում, մակագրություն խնդրում: Շատերը օրեր անց հետադարձ կապով գրքի տպավորություններն են կիսում:
— Ուշագրավ դեպք, զրույց կպատմե՞ք մեր ընթերցողին։
— Հիշարժան ու փոքրիկ պատմությունները շատ են: Փորձում եմ դրանք գրի առնել՝ հետո հենց իրենց հիշեցնելու համար: Ձեզ երևի պատմեմ մի տղայի մասին, որ հրատարակչության մասին լսելուն պես ասաց, որ երբ լավանա, հետ գնա ու կռվի մինչև հաղթանակ, այդուհետ վերադառնալու է ու ինքն էլ սկսի գրքեր հրատարակել: «Պետք ա շատ լինեն գրքերը, գիրքը լավ բան ա»,- ասում էր նա: Սա կարծես հաղթանակի ու նաև ապագայի հանդեպ հավատ լիներ, որ մեզ էլ փոխանցվեց: Մեր տղաները շատ ամուր են՝ անգամ բուժվելիս:
Զրուցեց Տաթև Խաչատրյանը
No Comments