Զեյթունի ամենալկտի թաղում ապրելը բարդ էր: Ես գոնե էդպես էի մտածում: Աշխարհի բոլոր միֆերը սկսվում են լուսնի ու արեգակի մասին պատմություններից: Մեր դեպքում միֆերի գլխավոր դեմքերը թաղում ապրող փչացած մարդիկ էին: Ներսից, դրսից, ամեն տեղից փչացած մարդիկ հյուսում էին էդ պատմությունները, որոնց ես մինչ օրս հավատում եմ: Դե ամենամեծ միֆը պատմում էր մեր սեփական տնից երեք տուն էն կողմ մնացող Մարգարյանների ընտանիքի մասին, որտեղ եղբայրը քրոջն էր սիրում: Երանի լիներ էն մաքուր ու եղբայրական սերը: Բայց, գրո՛ղը տանի, էդ նորմալ չէր լինի էս թաղի համար: Ասում էին՝ ամեն օր հանվում էին քույր ու եղբայր, ուսումնասիրում միմյանց մարմինները, հետո էդպես իրար գրկած քնում: Նրանց դիմացի տանը Mrs. XL մականունով մի աղջիկ էր ապրում, որ ամեն օր դեռ չհասունացած տղաներին ցուցադրում էր իր կրքոտ ստինքները: Իր տարիքի համեմատ՝ արդեն հասուն կնոջ մարմին ուներ: Դե 13-14 տարեկան տղաների համար էդ մեկ այլ դրախտ էր: Բայց էս թաղի ամենակրքոտ աղջիկը նա չէր, այլ փողոցի ծերի տանը ապրող Լյուսին, որ ընդամենը 2 տարի էր մեծ իր ընկերներից, բայց բոլորին սովորեցրել էր խուժանական կինոների բոլոր հնարավոր ու չհնարավոր կայքերը: Դրանց հատուկ «մատակարարողն» էլ ինքն էր: Ամեն օր՝ երեկոյան, երբ ամբողջ թաղի երեխաները հավաքվում էին, առանձնանում էր մեր «հզոր» քառյակի հետ՝ իմ, եղբորս, Արմենի ու Աշոտի, ցուցադրում իր ներբեռնած խուժանական կինոն: Երկար խոսում էինք դրա մասին, քննարկում էդ ձևերը, բայց, անկեղծ ասած, էդքան էլ բան չէինք հասկանում, ուղղակի մեզ թվում էր՝ թաղի ամենամաչո տղերքն ենք : Սակայն գլխավոր կերպարը Մամոյի քույրն էր: Մամոն տարիքով շատ մեծ էր, հայտնի էր իր մեքենաներով: Շաբաթը մեկ անգամ փոխում էր դրանք, բայց միշտ դժգոհում, որ այդպես էլ մի լավ բաժին չհասավ իրեն, չէր հասկանում, որ թաղի մեծերն ու փոքրերը երազում էին գոնե մեկ անգամ Էդ մեքենաներով պտույտ տալ Զեյթունի թաղերում: Շատ բարի էր: Երբեմն մեզ համար «էքսկուրսիաներ» էր կազմակերպում Զեյթունի ձորերում, որտեղ իրար կամ լեզվով էին ուտում կամ ձեռուոտով: Որքան էլ նա թաղի հետաքրքրություններից էր, էդ օրերի կինոյի տղեն, բայց ինքը էս պատմության մեջ մենակ էնքանով էր ներկա, որ բոլորս սիրում էինք քրոջը: Մեր մանկության լավագույն հիշողությունը նրանց պատուհանի տակ անվերջ սպասելն էր ու էդպես էլ նրան չտեսնելը: Էդ ընթացքում հասցնում էինք աշխարհի բոլոր խենթությունները անել, սիրում էինք ապրել, սիրում էինք սիրել, չէինք բողոքում ո՛չ արևից, ո՛չ անձրևից և ո՛չ էլ կյանքից: Պարզապես սիրում էինք ապրել, սիրում էինք կյանքը, էն կյանքը, որ տարիներ հետո պետք է բոլորիս լավ բամփեր, ինչպես մենք էինք երազում բամփել կյանքին: Հավաքվում էինք Արմենենց տանը, Sony 1-ով խաղում բոլոր հայտնի խաղերը, հատկապես՝ էդ թվերի ֆանտաստիկ խաղ հիշեցնող, բայց իրականում անտանելի գրաֆիկայով ֆուտբոլ: Մեզ երևակայում էինք հայտնի ֆուտբոլիստներ, իսկ հետո սկսում էինք մտածել՝ մեծանանք՝ ֆուտբոլի լեգենդներ ենք դառնալու, թերևս Հայաստանում էդ զավեշտ է թվում, բայց մենք կուրորեն հավատում էինք բախտին, հավատում էինք կյանքին: Իսկ խաղից հետո մտածում էինք՝ ինչպես ենք ապագայում «մաստեր կլաս» անցնկացնելու ու կյանքին լավ բամփելու մեր հաջողություններով: Ընկերությունը հավերժական էր թվում: Ամեն օր նույն սցենարն էր. Աշոտը գալիս էր, պատմում մեր թաղի փչացածների մասին, հետո վայելում էինք Mrs XL-ի կրակոտ մարմինը, Լյուսի հետ նայում խուժանական կինոներ ու էլի շատ ուրիշ խաղեր խաղում: Երբ գիշերը էր լինում, տխրում էինք. չէինք սիրում գիշերները, որովհետև ամեն մեկս զրկվում էր իր սիրուց: Դադարում էինք սիրել, երբ մեծերը ստիպում էին չսիրել: Իսկ ինչպե՞ս էին ստիպում. պարզապես արգելում էին երեկոյան դուրս գալ փողոց: Օրերը երկար էին տևում, հատկապես՝ գիշերները, երբ ամեն մեկս Մամոյի քրոջ պատկերը աչքներիս ինչ-որ խուժանական կինոյի ազդեցության տակ բորբոքում էինք մեր մանկական կրքերը:
Բայց նորից գալիս էին առավոտները՝ բերելով ամենահաճելի զգացողությունները: Երկար ժամանակ էր, ինչ այս շղթան կրկնվում էր, բայց հետո եղավ այն, ինչը բոլորիս ստիպեց թաղում էլ չխաղալ: Արմենենց տանը նկուղ կար, որտեղ անում էինք բոլոր հնարավոր չարաճճիությունները: էդ օրն էլ չափներս անցանք: Մեզ հետ նկուղ իջեցրինք նաև Mrs XL-ին, լրիվ մերկացրինք ու սկսեցինք անել այն, ինչ մեր տարիքի համար շատ շուտ էր: Մեղավոր չէինք: Շուտ մեծացանք: Մեր թաղում եղբայրը քրոջն էր սիրում, քույրը՝ եղբորը, իսկ ինչն ամենասոսկալին էր, թաղում իրար անգամ եղբայրներն էին սիրում: Ինչ ասես՝ չէր լինում: Երբ դեռ բիսեքսուալությունը էդքան էլ հայտնի չէր հայերին, մեր կողքին ապրում էին էդպիսի երիտասարդներ: Էդ ամեն էլ մեզ փչացրեց: Մենք էլ փչացրինք Mrs XL-ին, իսկ հետո նույն ճակատագիրը բաժին հասավ Լյուսիին: Երեխաներ էինք և չէինք գիտակցում, թե ինչ ենք անում. հանվել էինք, պարում էինք, երգում, խմում ու հերթով կործանում աղջկան, որն, ի վերջո կին դարձավ, էնքան երիտասարդ, ինչքան երևի հնարավոր չէր…
Նրա մերկ մարմինը պատված էր կապտուկներով ու արյան կաթիլները ցրված էին ամբողջ մարմնով:
Աչքերը ուռած էին: Գոյացած սև փոսիկները անգույն տարածություն էին հիշեցնում, որտեղ հավիտենական մաքրության աղոթքը մեղքով էր լցվել Մարմինը թուլացած էր, ձեռքերն ու ոտքերը հազիվ էր շարժում և շարժելիս էլ դողում ամբողջ մարմնի երկայնքով: Արյան կաթիլները գրկել էին մանկական դեմքը թախծի և վիրավորանքի ահասարսուռ կսկիծով: Գրեթե քարացած, առանց որևէ շարժման՝ անվերջ նայում էր վեր և չէր կարողանում խոսել: Հետո հանկարծակի ամենամաքուր երեխայի ձայնով, բայց արդեն կին դարձած, սկսեց անզուսպ գոռալ.
-Տղեքը ինձ սիրում են: Տղեքը: Սիրեցին: Ես երեխա՛ եմ, երեխա՜…
Երբ արդեն անցել էինք բոլոր չափերն ու սահմանները, դուռը բացվեց, ու ներս մտավ նրա մայրը: Թե ինչպես հասցրինք փախչել, չեմ հիշում: Միայն հիշում եմ, որ էդ օրը մենք կորցրինք մանկությունը, իսկ թաղը՝ երեխաներին:
Նրա մայրը բարձր բղավում էր, ձեռքի թաց սավանի վրայից մաքրում արյան հետքերը՝ ցանկանալով դրանք շփոթել գինու թափված կաթիլների հետ: Բայց ավաղ: Գրեթե մաշկը պոկելով՝ ծեծում էր խեղճ աղջկան: Լսում էի նրա անտանելի ճիչերը՝ ցավից ողբացող: Բայց չէի կարող հետ դառնալ ու փրկել, որովհետև երևի փրկություն չկար, որովհետև երևի կործանել էինք նրան: Համ էլ Էդ ժամանակ վախենում էինք մորից, որի աչքերի մեջ նայելիս էնպիսի տպավորությունն էր, որ դժոխքից սատանայի կինն է իջել: Սկզբում մեզ թվում էր՝ հերոսությունն ենք արել, բայց հոգու խորքում բոլորս էլ հասկանում էինք, որ բնազդների պատճառով կյանք ենք կործանել: Էս պատմությունից երեք օր անց, երբ ամբողջ թաղը խոսում էր մեր քառյակի «հերուսության» մասին, մահացավ նրա մայրը: Ասում են՝ սիրտն էր կանգնել, բայց չարախոսները պնդում էին, որ ամուսինն է ծեծելով սպանել, որովհետև պոռնիկ աղջիկ է դաստիրակել:
Թաղումին ոչ մեկս չգնացինք: Ամոթ էր: Մի նոր միֆ էինք դարձել: Անգամ դպրոց չէինք գնում: Հիշում եմ՝ պապս ահավոր ջղայնացավ, առաջին անգամ ապտակեց, հետո էնպես ծեծեց, որ մինչև էսօր զգում եմ ոսկորներիս անկանոն տկտկոցը: Ու էդպես էլ վերջ տվինք խուժանական կինոներին ու արդեն տասնչորս տարեկանից անցանք կյանքի մի նոր փուլի: Կորցրինք էն մաքուր մանկությունը, որը տրված է ամեն երեխայի: Մի՞թե խնդիրը դաստիրակությունն էր, թե՞ մենք էինք պարզապես էդքան վատը: Էդ հարցերը մինչ օրս տանջում են ինձ, բայց էդքանից հետո էլ անգամ չդադարեցի ապրել նույն ազատ ու խելառ կյանքով, ինչպես մտածում եմ՝ նաև տղեքը, ինչքան էլ որ նրանցից միայն եղբայրս է կողքիս հիմա, մյուսները անհետացել են, ինչպես Mrs XL-ը անհետացավ մոր թաղումից հետո:
Մամոյի քրոջ հետ կապված բոլոր երազանքներն էլ կիսատ մնացին: Ամուսնացավ: Գնաց: Ու այլևս չեկավ: Հետո Լյուսին տրվեց եղբորս: Ինքն էլ կորավ: Ասում են՝ հիմա հայտնի դերասանուհի է դարձել: Աստված իր հետ: Հիմա բոլորս արդեն էդ նույն թաղում չենք ապրում, բոլորս էլ տեղափոխվել ենք: Հեռու լինելով անգամ՝ հազար ու մի լեգենդ լսեցինք: Կարծում եմ՝ բոլորիս մանկությունից սպի մնաց, որ մեզ ամբողջ կյանքներս տանջելու է: Ու ամեն անգամ, երբ փողոցում, հեռուստացույցով, կամ թերթերում տեսնում եմ ինչ-որ նոր պոռնոգրաֆիկ նյութ, ամբողջովին գունատվում եմ ու հիշում էդ չարաբաստիկ օրը, որն ինձ հասկացնել տվեց՝ չկա մանկությունից թանկ բան: Երևի էդպես էլ չհասկացա. մանկություն ունեցա՞նք թե՞ չունեցանք:
No Comments