Արդեն եկել էր բոթը, մահացել էր դպրոցիս քիմիկոս ուսուցիչ Վարդանյանը։ Նա մեզ աղերի, թթուների կամ հալոգենների քիմիական ակտիվության մասին չէր պատմում։ Նա խոսում էր մարդկային արժեքներից, հոգևոր արժեքներից, մարդուց, ընկերությունից, սիրուց, Աստծուց։ Քանի կավիճներ ու գրատախտակներ մաշվեցին ու գնացին դպրոցների մեջ։
Ուսուցիչը լավն էր, ուսուցիչը գնաց։ Վարդանյանի մահվան լուրը լսելուց հետո մի հարց ծագեց, որը չէր ծագել արդեն քառասունհինգ տարի. որտե՞ղ էին այդ կավիճները պատրաստում, և ովքե՞ր էին դրանք բերում դպրոց։
Ուսուցչիս թաղմանը երևի չկարողանամ գնալ, գործերս շատ են՝ փողերիս նման։ Ես կարևոր, շատ կարևոր մարդ եմ դարձել։ Վերջերս շինարարության թույլտվություն վերջապես ստացանք։ Այս մեկը ավելի շքեղ շենք է լինելու, ասում եմ չէ՝ գործերս շատ են։ Վարդանյանի թաղմանը չկարողացա գնալ, բայց մեքենայի մեջ հիշեցի նրա խոսքերը, ասում էր՝ խաղաղ ապրի, ծիծաղում էի, ասում էր՝ փողի գերի չլինես, ծիծաղում էի։ Հա բուֆետի սնիկերսը ինձ համար արժեր ավելին, քան բոլոր առարկաների դասերը և ուսուցիչների խրատները միասին վերցրած։ Վարդանյանը մի օր ասաց.
-Գաս քաղաք, զանգ տուր, մարդավարի տեսնեմ քեզ, ուսուցչանոցում սրճենք, զբաղված մարդ։ Ասացի՝ հա, բայց քանի տարի անցավ, ու ժամանակ չգտա ուսուցչանոցում սրճելու Վարդանյանի հետ։ Ախր գործերս շատ են, չեմ հասցնում։
Ուսուցչիս գերեզմանի տեղը որքան նկարագրեցին, այնքան խճճվեցի ու այդպես էլ տեղը չբերեցի, թե որտեղ են թաղել մեր Վարդանյանին։ Վաղն էլ ինչ-որ մի տեղ, ինչ-որ մի ժամի ինձ կսատկացնեն կա՜մ մեքենայի մեջ, կա՜մ փողոցում, կա՜մ գուցե ուրիշ մի տեղ։
Կմեռնեմ-կգնամ՝ այդպես էլ չիմանալով, թե դպրոցի այդ կավիճները որտեղ էին սարքում, ովքեր էին բերում․․․
Հայկ Բաբայան
No Comments