Երիտասարդների արվեստանոց. Տիգրան Պողոսյան

Տիգրան Պողոսյանը ծնվել է  1995-ին Կապանում: Սովորել է Հայաատանի գեղարվեստի պետական ակադեմիայում գեղանկարչության բաժնում՝ Փարավոն Միրզոյանի արվեստանոցում: Բոլորովին վերջերս Կապանում տեղի ունեցավ երիտասարդ նկարչի առաջին անհատական ցուցահանդեսը:

— Ե՞րբ որոշեցիք, որ ուզում եք դառնալ նկարիչ կամ՝ որ արդեն նկարիչ եք:

— Շատ փոքր էի, բայց հիշում եմ  ինչպես էի վարակված «նկարչական ժանտախտով»,  նկարում էի ամեն օր և ամենուրեք:  Գրիչ, մատիտներ, գույներ …. մանկությունս անցկացրի դրանց հետ: Ծնողներս, տեսնելով իմ սերը դեպի արվեստն ու լսելով մեր նկարիչ բարեկամի խորհուրդը, ինձ տարան նկարչական դպրոց։

Նկարչական դպրոցը ավարտելուց հետո ստեղծագործական դադար էր: Չափահաս տարիքում հասկացա, որ իմ առաքինությունը այս կյանքում ստեղծագործ մարդ լինելն է: Այո՛, Ես նկարում եմ՝ ստեղծագործում, բայց չեմ կարող ինձ կոչել նկարիչ, այդ կոչումին արժանանալու համար շատ ճանապարհ պիտի անցնես:

— Ո՞րն է Ձեզ համար արտահայտչամիջոցներից գլխավորը՝ գո՞ւյնը, թե՞ գիծը:

— Անխոս, երկուսն էլ կարևոր են, սակայն ժամանակակից կյանքում, ժամանակակից արվեստում մեզ հնարավորություն է տրված ոչ միայն գույնի կամ գծի շնորհիվ արտահայտել մեր ասելիքը կամ էմոցիաները, այլև լույս ու ստվերի հարմոնիկ խաղով, կոլորիտային ընդհանրությամբ, լոկալ քսվածքներով, անգամ տեղ-տեղ՝ լղոզվածությամբ։

-Կա՞ թեմա Ձեր արվեստում, որ գերակշիռ է մյուս թեմաների համեմատությամբ:

— Կին, ծննդավայր. դրանք, ըստ իս, ամենամոտիվացնող երևույթներն են: Բայց չէի ասի, թե ունեմ առանձնացված թեմաներ:

-Ձեր նկարչությունը իրականության արտացոլո՞ւմն է, թե՞ իրականությունից կտրված ինքնաբավ աշխարհ:
-Ես իմ ստեղծագործություններում անդրադառնում եմ այսօրվա կյանքի մահացող երևույթներին։ Բայց հաճախ, հոգուս աշխարհի հետ անկեղծանալով, փորձում եմ վերարտադրել այն, ինչը կփորձի լուծում տալ այդ խնդիրներին։

— Ի՞նչ հնարավորություններ ու ի՞նչ խնդիրներ ունի երիտասարդ արվեստագետը Հայաստանում:
— Հայաստանը ցավոք մոտ 30 տարի անշնչացած էր, անշունչ էին թե՛ տնտեսությունը, թե՛ մշակույթը: Ժամանակ է պետք, որ հասկանանք՝ Հայաստանում ավելի հավանական է մշակույթով զարգացնել տնտեսությունը, քան տնտեսությամբ՝ մշակույթը։ Արվեստագետը կարիք ունի էլ ավելի ուշադրության ու գնահատանքի:

— Արվեստագետների հետ երկխոսության ի՞նչ խողովակներ ունի երիտասարդ նկարիչը:

— Արվեստագետներն ունեն իրենց  նեղ շրջանակը, ինչը շատ ցավալի է: Նկարիչները շատ քիչ են շփվում դերասանների հետ, դերասանները շատ քիչ են շփվում երգիչների հետ,  երգիչները ընդհանրապես չեն էլ շփվում գրողների հետ։

— Ազգայինը պե՞տք է երևա նկարչի գործերում:

— Ազգայինը չի կարող չերևալ մեր աշխատանքներում:

—Ո՞րն է Ձեր առջև դրված գերագույն նպատակը կերպարվեստում:

— Թե՛ կերպարվեստում,  թե՛ կյանքում իմ նպատակն ու առաքելությունն է հասցնել տալ աշխարհին այն, ինչ Աստված ինձ փոխանցել է։

— Կարևորո՞ւմ եք արվեստաբանի կարծիքը:

— Այո՛, բայց ոչ այն ձևով, որ կա այսօր:

 — Ո՞վ է որոշում նկարի գինը, և կա՞ Հայաստանում համապատասխան շուկա:

— Նկարի գինը Հայաստանում նկարչի հեղինակությունն ու նրա արած աշխատանքի որակն են որոշում, հաճախ՝ միայն հեղինակությունը…

 -Ունեցե՞լ եք ցուցադրություններ Հայաստանում և արտերկրում, ունե՞ք մրցանակներ:

— Մասնակցել եմ մեծ թվով ցուցահանդեսների ու փառատոների: Մի քանի անգամ ցուցադրվել եմ արտերկում, մասնակցել Ղրղզստանում ԱՊՀ երկրների վարպետության դասերին, բայց ինձ համար ամենանշանակալիցը վերջերս կայացած  առաջին անհատական ցուցահանդեսն էր իմ ծննդավայրում՝ Կապանում։

• 

• 

• 

—Կա՞ հայ կամ ոչ հայ որևէ նկարիչ, որը Ձեզ համար ամենասիրելին է:

— Գնահատում, ոգեշնչվում և աշխատում եմ դասեր քաղել վաղ վերածննդի, ինչպես նաև դասական նկարչության խոշոր վարպետներից և փորձում նրանց աշխատանքներից ճիշտ գիտելիք, գրագիտություն քաղել,այդ հիմքի վրա վերագտնել և կառուցել իմ սեփականը, ինչը, իհարկե, Աստծուց է շնորհված: Միևնույն ժամանակ ուսումնասիրում ու հետաքրքրվում եմ ժամանակակից արվեստով և հնարավորինս փորձում զգալ ժամանակի ռիթմը:  Հատկապես ոգեշնչող ու տպավորիչ են հայրենի քաղաքիս շնորհալի նկարիչները՝ Դավիթ Մարտիրոսյանը, Արա Ալեքսանյանը: Շնորհակալ եմ նրանց, ուրախ եմ, որ ճանանչում եմ:

Նախագիծը՝ Արմինե Սարգսյանի