«90-ականները» ուղղակի տարեթիվ չէ, մութ չէ, ոչ էլ ցուրտ: Թեև և՛ ցուրտ էր, և՛ մութ: 90-ականները հիշողություն է, ճանապարհ, ընկերություն, մանկություն, երգեր, հեռուստատեսություն… որ միանում էր՝ ոչ թե երբ ուզում էինք, այլ՝ երբ կարող էր, երբ լույս կար:
90-ականներին լսելի դարձան նոր ձայներ, անուններ, երգեր: Նրանցից շատերը 90-ականների պես մոռացվեցին, անցան:
Թվաց, որ մոռացվեցին ու անցան:
Մենք ասում ենք՝ մութ ու ցուրտ ու մոռանում ենք լույսի մասին:
Մեր կրեատիվ ու երաժշտասեր հարևանն իր բնակարանի դռները փոխարինել էր ձայներիզներից պատրաստած ժապավեններով: Հին ձայներիզներից: Ինչ-որ ժամանակ դրանք երաժշտություն են սփռել: Ինչ-որ ժամանակ ուզածդ երգը լսելու համար բավական չէր համացանցում ուզածդ երգչի անունը կամ երգը որոնելը: Կամ ձայնապնակ պիտի ձեռք բերեիր, կամ էլ մնայիր ռադիոյի ու հեռուստատեսության հույսին:
Երգիչ-երգահան Վահե Դավթյանի մահվան բոթը ցնցեց համացանցը: Քաղաքական ու հակաքաղաքական գրառումներին փոխարինեցին Վահեի երգերը, հիշողություններն ու ափսոսանքը:
Քսան և ավելի տարիներ լռած երգեր… կապույտ աչքեր… 90 ականներ… լույսերը տվեցին… սպասում ենք Վահեի երգին…
Երբ ես հոգնեմ թափառելուց,
գուցե նորից քեզ այցի կգան
անուրջներս ու կպարեն
անվերջ, անվերջ…
Համացանցում հիմա շատերը որոնում են Վահեի երգերը՝ լսված ու չլսված… «Անուրջներ» «Ճոճանակ» «Գնա» «Կապույտ աչքերով իմ բարի դև» «Ցուրտ սենյակում» «Առավոտ»…
Արմինե Սարգսյան
No Comments