Լաչին դարձած Բերձորն ու չքնաղ Գողթանիկը

Բերձոր քաղաք, որ այժմ դիվանագիտական զգուշավոր, բծախնդիր մի շրջադարձմամբ նորից Լաչին է կոչվում․․․ Մոտակայքում ՝ մի փոքրիկ գյուղակ՝ չքնաղ Գողթանիկ անվամբ, որտեղ ուսուցչություն էր անում Երկնքի և Երկրի արանքում մոլորված այր մի զվարթնահոգի՝ Հրաչյա Բեյլերյան անունով (այդ մոլորվածությունը նա փարատում էր իր ոսկեղենիկ պոեզիայով, ինչպես նաև, երբ էլ հավանաբար հնար չկար ․․․ ալկոհոլով )։

Ի՞նչն էր տարել Հրաչին հեռավոր, աշխարհից կտրված այդ գյուղը՝ այդ նույն աշխարհից կտրվածությո՞ւնը, իբրև մի տեսակ ազատ աքսոր և իղձ ճգնակեցական, այդ գյուղի սիրուն անո՞ւնը, Արցախում ինչ-որ բան անելու ձգտու՞մը, երբ այստեղ բազում տառաճանաչներ ազգային խնդիրները ՈՉՄԻԲԱՆԱՆԵԼԱԲԱՐ սրճարաններում խառնում էին անհամ սուրճին և իրենց նույնքան անհամ իմաստակություններին, կարի՞քը մի շնորհալի մտավորականի, որ Երևանում աշխատանք չէր գտնում և երեսփոխան էլ դառնալ չէր կարող, որովհետև իր երեսին քսած մյուռոնը թուլյլ չէր տա իրեն` երես փոխել ․․․

Հանդիպելիս ես իրեն ինչ հարց ասես` տվել եմ, բայց այդպիսի մի հարց չէի կարող տալ իրեն․․․

Հիմա ոչ ինքը կա, ոչ էլ չքնաղ Գողթանիկ գյուղը-ինքը հերկինս է և ․․․ մեր սրտերում, իսկ Գողթանիկ գյուղը նորից գերված է․․․ և մեր սրտերում․․․

Զավեն Բեկյան

* * *

Թեք ճառագայթ Գողթանիկի մթին տանս։

Փոշին աստղեր է վերծանում։

Մի քիչ ձմեռ․ մռթմռթում է վառարանս։

Ես իմ բաժին հացն եմ ծամում։

Ես իմ հյուրն եմ փոշետանս այստեղային։

Դև մի քնձռոտ մուրճ ու մանգաղն է դեռ տանում։

Թե ցերեկով ինձ գիշերվա լույսը տային,

Կասեի, թե Աստված ուր է ապաստանում։

Օտարվել եմ, մոռացել եմ անգամ շանս։

Իմը մուկն է , երթամ-բռնեմ մկան պոչից ․․․

Ի՞նչ պատահեց, որտե՞ղ կորցրի թալիսմանս ․․․

Հրաչյա Բեյլերյան