Օշափը հոգին տվավ սատանեն

Մանրապատում՝ արցախյան բարբառով

****

 Մին անտար օձ կյամա մեր հայաթը, սկսում կատվեն ծեգերին օտելը: Խեղճերդ հունց ըն աջուծյախ փըխչի-փախչի անում, պա՛հ: Յընըյան ըն կյամ, տեսուտեն՝ փրկումնը չկա:

Գյուդում չըմ, թա հունց ըմ յըրա հըսնում, հինչավ թխում, կըտաղում ա, բիդա ինձ հիրս անում ըռնըթաթախ, թա ինձ կոլ տա: Զահմը արդեն մաջաս կորալ ա, էդ վար ասումըմ, բայց էն կատվեն խեղճ ծեգերը վար տեսա կտոր-կտոր՝ ըշխարքես կտաղուցը ինգյավ մաջս, ներվերս տվեն պըպազիս:

  Պա քու՛ տարը …

Մին հայվերան մհակա ճյանգս իննում էդ սհաթեն, գյուդում չըմ թա վըրդըղ ա, ինդի վախտը վար ըրազի թխեմ, կամ թուվանգյավ յըրա անեմ՝ փըստ կընի, կամ կարըմ չըմ թխեմ, կամ թուվանգը չի տրաքում թարսու նման: Հոպ տո՜, հոպ տո՜…պա տրաքու՞մ ա…

…Բայց էդ զեռ փադավը հու՜նց ըմ թակում էդ օձին, հու՜նց ըմ թակում, ծուծուն ըմ անում կլոխը, ջանը ըռնըփալալ՝ կլխեն ըմ թխում, հա՜ կլխեն: Ասում ըն, չէ՞, պիտի օձին կլոխը ճիճեխես, հա՜ կլխեն ըմ թխում, մին զահմավ ուշտուրմա, ըլի, մաղաղ ըմ անում քյալլան:

Տի էլ, էդ աշկերը արյուն կալած խեղճ գյուրզան, իմ տատու ասած, հոգին փիչում ա, տամ սադանեն: Դե քինա՛, քու տեռնը խոխան հինչ ասեմ…

Յեր կացե, կլոխս իմը չար, փիս ցավում ար: Բայց տա առաջին դեպքն ա, վար իմ օզած ձևի օշափեն շըընըսատակում անում ըրազի, գոնե սրտըհուվացած ըմ մին լյավ:

Ըրըզահանը քիշերավ կանուխ աշկ անցկըցրե, ասում ա՝ դուշմանը հըյաթան յետ տուվեր, հաջողություն ա սպասվում…ահայ, հինգիդամ, ջաաա՜ն…

Զինքս մինչև միհենգ տղտողում ա:

 Լավ ա՝ էդ կոֆեն էլ կա:

Խաթան մզանա հեռու…