Դեռ երկար կհիշեմ այն օրը, երբ Նունիկն ինձնից հաց խնդրեց։ Չէ՛, աղքատ չէին, ուղղակի այդ օրը Նունիկի հայրը հարբած էր եկել տուն, ձեռք բարձրացրել կնոջ վրա, վախեցրել Նունիկին, և նա փախել էր իմ տուն։ Այսպես էր միշտ։
Տիկնիկ առաջարկեցի, ասաց, որ միայն հաց է ուզում…
Հետաքրքիր է` տիկնիկով երջանիկ երեխանե՞րն են միայն խաղում։ Իսկ դժբախտ երեխաները գուցե իրե՞նք են տիկնիկներ. փոքրիկ խաղալիք` կյանքի ձեռքին։
Ես դասվար էի գյուղի դպրոցում ու պիտի ստուգեի աշակերտներիս տնային առաջադրանքները։ Թեև Նունիկը դեռ հինգ տարեկան էր ու դպրոց չէր գնում, զբաղեցնելու համար նստեցրի կողքիս ու սկսեցինք միասին ստուգել մաթեմատիկայի տետրերը։
— Նունի՛կ, դե ասա՛, մեկին գումարած մեկ ի՞նչ կլինի։
— Չո՜րս,- ասում էր Նունիկը։
— Չեղա՛վ, չեղա՛վ, ասա` երկու՛։
— Չո՜րս,- կրկնում էր նա։
Ու այդպես, ինչ հարցնում էի, Նունիկը պատասխանում էր՝ չորս, միայն քիչ հետո գլխի ընկա, որ նրան չորս թիվն էին սովորեցրել` ընտանիքի անդամների քանակը նշելու համար` ինքը, մայրը, հայրը և Նունիկ տատը։
Էլ չփորձեցի Նունիկին ուրիշ թվեր սովորեցնել. թող լինի չորս։
Հետո գնացինք զբոսնելու։ Նունիկին տարա գյուղի այգին, նա նստեց ճոճանակին, ես՝ դիմացի նստարանին` աչքերս նրան հառած. քնքուշ ու փոքրիկ դեմք, խոշոր ու մուգ աչքեր, որոնց մեջ դաջված էր հավերժական վախի սևությունը։ Նունիկը դանդաղ ճոճվում էր, և ինձ թվում էր, թե նրա հետ ճոճվում էին նրա մանկության անկատար երազանքները։
— Պաղպաղակ կուզե՞ս։
Հարցիս ի պատասխան՝ կանգնեցրեց ճոճքը և անհամբեր վայր իջավ։
— Ուզու՜մ ես, հա՞,- ծիծաղեցի,- արի՛, արի՛, գնանք` պաղպաղակ գնելու։
Նունիկն ուրախ վազեց ետևիցս, այդ վայրկյանին նրա դեմքից չքացավ ամեն վախ ու տխրություն, ժպիտը կորագծվեց մանկության խաղաղ ալիքով։
Արդեն երեկո էր, բայց Նունիկն ուրախ-զվարթ թռվռում էր այգու երեխաների հետ։ Բոլորն իրենց ծնողների հետ էին, իսկ ես այդ պահին ինձ ծնող էի զգում և ինչ-որ տեղ թաքուն մտածում, որ կուզեի պահել Նունիկին, պահել կյանքի դառնություններից թաքուն, աշխարհից թաքուն, պահել երջանիկ Նունիկի։
Մթնում էր։ Մի կերպ համոզեցի, որ տուն գնալու ժամանակն է։
— Իսկ ի՞նչ ենք անելու տանը,- ձեռքս բռնելով` հարցրեց։
— Առաջին հերթին պետք է լվացվես։ Հետո պիտի ընթրենք, իսկ հետո կշարունակենք ստուգել տետրերը, իսկ հետո…
— Կարո՞ղ եմ ես ստուգել։
— Կփորձենք,- ժպտացի` միաժամանակ հիշելով Նունիկի յուրօրինակ թվաբանությունը,- իսկ հետո, Նունի՛կ, պետք է տուն գնաս։
Նունիկի կզակը դողաց, ակամայից ձեռքս սեղմեց։ Ես նրան տվեցի այն տիկնիկը, որն առաջարկել էի առավոտյան և որով այդպես էլ չխաղաց…
Էլ ոչինչ չխոսեցինք ճանապարհին։
Հասանք բակ, որտեղից աջ Նունիկենց տունն էր, ձախ` մերը։ Նունիկենց տան դուռը կիսաբաց էր, դռան առջև փայտի արնոտ կտոր էր ընկած։ Սիրտս դող ընկավ.
— Նունի՛կ, առաջ չգա՛ս։
Եվ վազեցի կիսաբաց դռնից ներս։
Երբեք չեմ մոռանա այդ օրը, չեմ մոռանա` ոնց էր Նունիկ տատը զարկում ծնկներին, ճանկռում սեփական դեմքն ու անիծում միակ որդուն, որը, դուրս չգալով ալկոհոլի ազդեցության տակից, փայտով հարվածել ու սպանել էր կնոջը… Նունիկի մոր դիակն ընկած էր հատակին, կարմիրը հոսում էր դեպի դռան շեմքը։ Իսկ դռան արանքում կանգնած էր փոքրիկ Նունիկը և անթարթ աչքերով նայում էր գետնին։ Տիկնիկը ձեռքից սահեց, ընկավ արյան մեջ, տիկնիկը, որով այդպես էլ չխաղաց…
Մինչև հիմա, երբ ես ու Նունիկը ստուգում ենք մաթեմատիկայի տետրերը, և ես նրան հարցնում եմ․
— Նունի՛կ, չորսից հանած մեկ ի՞նչ է լինում:
— Չո՜րս,- պատասխանում է Նունիկը։
No Comments