— Եվ քաջ արքայազնը հաղթեց չար դևին
և ազատագրեց իր սիրելի չքնաղ դիցուհուն: Նրանք ամուսնացան և միասին երջանիկ
ապրեցին մինչև խոր ծերություն…
— Բա հետո՞, պա՛պ…
— Հետո երկնքից ընկավ չորս խնձոր, երկուսը՝ լսողներին , մեկը՝ պատմողին, այսինքն՝ ինձ, մյուսն էլ…
— Մյուսն էլ մեր դասարանի Կարինեին, պա՛պ. ինքը խնձոր շատ ա սիրում:
— Պա՛պ ջան, կլինի՞ իմ ու Եվայի խնձորներն էլ Կարինեին տանք: Իրա պապան մահացել ա, մի քիչ վատ են ապրում, բայց ինքը շատ բարի ա, պա՛պ: Էն օրը իրա բուլկին հավասար երեք մասի բաժանեց ու կիսվեց մեզ հետ:
— Շատ լավ, դեեե՜ ուրեմն՝ խնձորներն ուղարկում ենք Կարինեին…
— Քոնն էլ, չէ՞, պա՛պ ջան…
— Իհա՛րկե, իմն էլ: Զամբյուղից խնձորներ վերցրեք, վաղը դասամիջոցին միասին կուտեք:
— Կեցցե՜ մեր հայրիկը, ամենալավ հայրիկն աշխարհում:
— Կեցցե՜ ամենալավ հայրիկն աշխարհում,- Եվային սարձագանքեց Գևորգը:
— Իմ Աստծո պարգևներ:
— Համ էլ, պա՛պ, էսօր մաթեմից ամենալավը ես եմ պատասխանել դասարանում:
— Իսկ Գևո՞րգը:
— Գևորգը մաթեմից էդքան էլ լավ չի, պիտի հետը պարապենք:
— Դե, Գևորգ, շատ պարզ հարց եմ տալիս. որ պատասխանես, հավանածդ ֆուտբոլի շապիկը գնելու եմ քեզ համար:
— Ռաուլի՞, պա՛պ:
— Հենց Ռաուլինը, տղա՛ս, յոթերորդ համարը: Պատրա՞ստ ես…
— Իհարկե, աշխարհի ամենալավ հայրիկ:
— Դե, սկսեցինք: ՈՒրեմն, դու ունես մեկ խնձոր, որ երկուսն էլ Եվան քեզ տա, քանի՞ խնձոր կունենաս:
— Երեք…
— Կեցցես: Լավ: Կարինեն ունի չորս խնձոր, եթե երկուսն էլ դու նրան տաս, քանի՞ խնձոր կունենա:
— Վեց խնձոր, պա՛պ:
— Շատ ապրես: Հիմա վերջին հարցն եմ տալիս: Դու ունես մեկ խնձոր, որ մեր բակի Արենը քեզ երկու խնձոր էլ տա, քանի ՞ խնձոր կունենաս:
— Մե՛կ….
— Այդ ինչպե՞ս թե՝ մեկ…
— Հաստա՛տ՝ մեկ, պա՛պ ջան, Արենը ոչ մեկին խնձոր չի տա. տո էնի մի խնձոր չի տա, ուր մնաց երկուսը…
— Գևորգը ճիշտ ա ասում, պա՛պ ջան, Արենը հաստատ իր խնձորները ոչ մեկին չի տա, ինքը կիսվել չգիտի: Արենը սիրում ա, որ իրեն են տալիս:
— Պա՛պ, իրա դոնալդի կոլեկցիայից միայն երկրորդ համարն էր պակասում: Ես իմ ունեցած միակ երկրորդ համարը տվեցի իրան, իսկ ինքը հինգերորդ համարից չորս հատ ուներ, գոնե մի հատ ինձ չտվեց: Շատ էգոիստի մեկն ա: Դու էլ ասում ես՝ խնձոր տա ինձ…
— Էգոի՞ստ: Էդ բառը որտեղի՞ց գիտես:
— Պա՛պ ջան, մենք ախր մեծ ենք, էէէ՜, արդեն դպրոց ենք գնում, շատ բաներ գիտենք:
Եվան նայեց հորն ու իր անուշիկ ջղային հայացքով սկսեց արտահայտվել.
— Էդ Արենը, պա՛պ ջան, շաաա՜տ խորամանկն ա: Էնպես ա անում, որ բոլորին թվա, թե ինքը բարի ա, բայց իրականում ահավոր խորամանկ ա, պա՛պ… Գիտե՞ս՝ ում նման: Դրախտի միջի սատանայի, էն որ մեզ պատմում էիր, էէէ՜, Ադամի ու Եվայի մասին: Տափուկի մեկն ա, պա՛պ: Ով իրան երբ պետք ա, էդ ժամանակ ա շփվում, ու երեխեքի ուղեղն ահավոր ուտում ա… Իսկը սատանան: Պարսատիկով Արմինե ծյոծյայենց ապակիները ջարդեց, մեղքը գցեց խեղճ Հայկի վրա: Ասում եմ՝ Արմինե ծյոծյա, Հայկը չի ջարդել, չի հավատում: Ասում ա՝ հնարավոր չի Արենի նման խելոք երեխան նման բան անի…
Գևորգը լուռ լսում էր Եվային ու գլխով համաձայնության նշան տալիս: Հետո սկսեց մտածել ու հայացքը սևեռեց հորը:
— Պապ, որ սատանա-օձը Եվայի ուղեղը չուտեր, Ադամն էլ չխաբվեր, մենք հիմա դրախտում էիք ապրելո՞ւ…
— Երևի, էլի, բալես…
— Բայց պապ,- իր համառ կեցվածքով զրույցին միջամտեց Եվան,- որ Ադամը էդ խնձորը չուտեր, դրախտում ի՞նչ էինք անելու:
— Դե, բալես, մարդիկ չէին մահանալու, չարն էլ չէր լինելու, բոլորն ապրելու էին հավասար, հաշտ ու համերաշխ, հիվանդություններ չէին լինելու, բոլորն ապրելու էին ազատ և երջանիկ…
— Ինձ թվում ա, պա՛պ, որ դրախտում Արենի նման խորամանկներն էլ էին լինելու, ուղղակի բարի էին ձևանալու…
-Բայց մի տեսակ անհետաքրքիր չէ՞ր լինի, պա՛պ,- հորը նայելով՝ փոքրիկ իմաստունի նման ասաց Եվան,- ախր չեմ հասկանում. որ մարդիկ չմահանան, հարուստ ու աղքատ չլինի, ամեն-ինչ հավասար լինի, մարդիկ կձանձրանան, էէէ՜, պա՛պ: Հետո, որ բոլորը բարի լինեն, ինչպե՞ս են իմանալու՝ իրական բարին ո՞վ ա: Հետո, որ մարդիկ չմահանան, էլ չեն վախենա, պա՛պ ջան…
— Ինչի՞ց չեն վախենա, բալես:
— Կորցնելուց, պա՛պ ջան: Տե՛ս, տատիկը ծանր հիվանդ ա. ես միշտ վախենում եմ, որ տատիկին կարող եմ մի օր կորցնել ու դրանից ավելի շատ եմ սիրում…
(շարունակելի)
No Comments