Նրա կնճիռների ակոսներում իր աշխարհն էր, հոգևոր բերկրանքն էր շնկշնկում մի անօրինակ հարազատ ու նվիրական մեղեդի։
Ծանր էր շնչում։
Վառվող խաշամահոտն ու սալորօղու աշնանահոտ քամին տարուբերում էին նրա ալեխառն այտմորուսի դեղնող ալիքները։ Կռունկների երամը, ասես, նրա ափերից էր չվել, ափերից, որոնցից երամ դարձած` չվել էին իր երիտասարդ, ուժ ու ավյունով լեցուն տարիները, ափերից, որոնցից «չվել էին» զավակները։
— Տղա՛ս,- խռպոտ ձայն էր։ Շրջվեց։ Հողն էր։ Դռնակին հենած ձեռքով հանեց ծխամորճը։ Դուռը ճռռա՜ց։ Ճռռոցի հետ զրուցեց. իրար հասկացան։
— Տղա՛ս- հնչեց կերկեր մի ձայն։
Շրջվեց։ Կարոտն էր։ Ճակատի շառագունող կնճիռներին երկու կաթիլ քրտինք ծորաց… Նայեց գյուղից քաղաք և քաղաքից արտասահման տանող փոշոտ ճանապարհին։
— Գյուղս անտեր եք թողնում, հա՞,- խռպատ հազաց։
Հա՞զ էր, թե՞ ծիծաղ։ Մի երկու քայլ արեց դեպի այգին։ Այգուց ճանապարհն ավելի լավ էր երևում։ Ձեռքը դրեց ճակատին, որ մայրամուտի վերջին շողերը չստվերեն գյուղ բերող կարոտահոտ ճանապարհը:
— Բարև, պապի՛,- հարևանի թոռներն էին։ Խենթ-խենթ ձագուկներ էին, որ դպրոցից էին գալիս։ Ուրախ էին։ Բարձր թվանշաններ էին ստացել։
— Աստծու բարին,- հոգոց հանեց պապը,- Աստծու բարին…
Ամեն ինչ դեռ կորած չէր։ Գյուղում երեխաներ կան, ծիծաղ կա ու միտք կա…
Ասֆալտը չի հարթեցրել սերը…
Լուսանկարներում Ահնիձորն է, հեղ․՝ Մարինե Թաթոյան
No Comments