Առավոտյան քեզ գուրգուրում է տաքուկ վերմակդ, որ առել ես երկար և ձյան նման սպիտակ ոտքերիդ արանքը: Պատուհանից անկողնուդ կողմ ընկնում են արևի հոգեհմա ճառագայթները և սպիտակ ոտքերդ տաքացնում, զերծ պահում մրսելու վտանգից: Ականջիդ տակ զգում ես մի սառը շունչ, մի ծանոթ համբույր այտերիդ: Մի պահ դեմքդ հեռացնում ես, բարձը դնում գլխիդ տակ, ապա իրանիցդ մինչև մարմնիդ ամենախորքը զգում ես այդ քնքշանքը, արթնանում ես, մի կտրուկ շարժումով վարսերդ թափահարում, դրանք ընկնում են դեմքիդ, աչքերդ կարմրում են, սկսում ես խոսել ինքդ քեզ հետ, մեկ էլ կտրուկ լռում ես, հագնում կարճ կիսաշրջազգեստդ, քեզ համար հատուկ կարված ոչ այդքան հաստ սպիտակ սվիտերը, ապա փոքրիկ ոտքերիդ անցկացնում հատուկ քեզ համար պատրաստված կոշիկները, մի քիչ սնգուրվում. ահա պատրաստ ես: Այնպես քնքշորեն ես բացում սենյակիդ դուռը, որ կարծես թե տանը բացի քեզնից այլ մարդ է ապրում, սակայն մոռացել ես, որ արդեն 3 տարի է, ինչ վարձել ես ոչ այնքան հարմար տունը, որտեղ ապրում ես միայնակ: Դու չունես ո՛չ մի մտերիմ, ո՛չ մի ընկեր, քեզ հարազատ է միայն նա, նրա ձայնը, նրա հպումները, քեզ հետ կապված նրա ոչ կառավարելի ցանկությունները: Դու հոգնել ես ամեն առավոտ աշխատանքի շտապելուց, այսօր դու հեռանում ես քաղաքից, պետք է գնաս կայարան, նստես քո գնացքը և հեռանաս առհավետ: Քեզ նաիվ չեն թվում շրջապատող մարդիկ, քեզ համար աշխարհը այլևս չունի այն գույնը, ինչ ուներ մի ժամանակ, քեզ համար բոլոր երևույթները կեղծ են, դու ոչնչի այլևս չես հավատում և կարծում ես, քաղաքից հեռանալով, կարող ես փոխել այն, ինչ կատարվում է ներսումդ:
Ահա դու կայարանում ես, ի տարբերություն բոլոր դեպքերի, այսօր դու գիտես, որ այս գնացքով գնալով, կարող ես վերադառնալ, սա այն գնացքը չէ, որ պետք է քեզ տանի և այլևս հետ չբերի, բայց դու ունես մի խնդիր, դու ինքդ չես ցանկանում վերադառնալ, ընդհանրապես կարծում ես, որ բոլոր նրանք, ովքեր հեռանում են, պետք է այլևս չվերադառնան, անգամ մահացածները…
Ո՛չ, դու գիտես , որ նա չի մահացել, նա դեռևս շնչում է քո կողքին, խոսում է քեզ հետ և անգամ դեռ սպասում ձեր հանդիպմանը, բայց դու վերադառնալ չես սիրում, դու որոշել ես հեռանալ քաղաքից, հեռանալ բոլորից, գտնել այն մեկին, որը սպասում է քեզ, բայց սպասում է այլ քաղաքում: Այլ քաղաքում նա ունի նույն հասակը, նույն քաշը և անգամ նույն դիմագծերը, ամբողջական մարմինը և նույնիսկ հոգին, բայց այլ քաղաքում նա ունի այլ անուն, որն այդքան էլ հարազատ չէ շուրթերիդ, բայց չէ որ դու գիտես, որ ոչ հարազատ անունները երբեմն այնքան քաղցր են արտասանվում կամ էլ երբեմն լրիվ հակառակը՝ հարազատ անունները լսելիս քեզ պահում ես այնպես, կարծես երբեք էլ չես լսել դրանք։ Սակայն կա նաև երրորդ տարբերակը. լսելով այդ անունը՝սկսում ես քո քաղցրիկ լեզվով հայհոյել նրան, բայց ինքդ էլ երբեմն զարմանում ես, որ քեզ պես հրաշք աղջիկն այդքան հայհոյանք գիտի:
Ահա դու արդեն գնացքում ես, քեզ ցույց են տալիս քո վագոնը, որտեղ պետք ուղիղ 5 ժամ անցկացնես, որպեսզի հասնես այն քաղաքը, որն արդեն երկար տարիներ սպասում է քեզ:
Վագոնի դուռը կիսաբաց վիճակում է, դու պայուսակիցդ հանում ես ինչ-որ թուղթ (երևի այնտեղ գրված է ինչ-որ կարևոր բան): Սկսում ես շատ դանդաղ մոտենալ դռանը, ինչպես կքայլես բամբակե հատակի վրայով, որ այն ոչ մի կերպ չդեֆորմացվի. դուռն արդեն ամբողջովին բաց է, տեղադրում ես փոքրիկ պայուսակդ վերևի անկողնում, իսկ դու պառկում ես ներքևում: Մեկ էլ, երբ ցանկանում ես հանել կիսաշրջազգեստդ, զգում ես, որ կողքից քեզ նայում է բաց շագանակագույն աչքերով մի երիտասարդ, հենց այն նույն հասակի, հենց այն նույն քաշի և հենց այն նույն մարմնի կառուցվածքի, դիմագծերի և հոգու: Աչքերի խորությունից կարդալ հոգին՝ քեզ տրված է դեռևս մանկուց: Չես ամաչում, որ նա կտեսնի քեզ այնպիսին, ինչպիսին երբեք իրականում չի տեսել, միայն քո ֆանտազիաներում է գրկել քեզ այդպես և տաքացրել իր ձեռքերի մեջ: Շարունակում ես հանել շորերդ, չքնաղ մարմինդ լուսարձակում է նրա աչքերում, նա մոռանում է շարժվելու, խոսելու մասին և միայն ներքուստ զգում այն խեղդող կիրքը, որ նրա բիբերի արանքից առկայծում է դեպի քո մարմինը, մի սուր ծակոց ես զգում կրծքավանդակում, երևի սիրտդ է այսքան տարի լռելուց հետո նորից ցանկանում խոսել:
— Բարև, ես քեզնից նեղացել եմ:
Լռում է, խորհրդավոր կերպով, տեղում քարացած, հատ առ հատ ուսումնասիրում մերկ մարմինդ դետալներով, բայց այնպիսի տպավորություն է՝ աչքերի միջոցով ուզում է ասել՝ դու կատարյալ ես: Որքան էլ նեղացած ես, մեկ է դու էլ կին ես, երբեմն հասարակ պոռնիկ և զգում ես նրա տղամարդկային գրկի կարիքը, սակայն ինքդ առաջին քայլը անել դեպի նա չես ցանկանում: Նա վախենում է գուցե փչացնել այն, ինչն աստվածային է, ապա հիշում է, որ դու Աստծուն չես հավատում, և խիզախորեն մոտենում է քեզ: Շուրթերիդ արանքում զգում ես տարիների մնացած կարոտը, այտերդ կարմրում են նրա տաքուկ շուրթերի հպումներից, մարմինդ սկսում է շնչել նրա շնչի հետ հավասար,փոքրիկ աչուկներդ փայլում են նրա աչքերի մեջ, տեսնում ես ինքդ քեզ նրանց մեջ և տրվում ես նրան ավելի և ավելի տարփալից:
Գնացքի վագոնում դու ապրում ես այն տարիները, որոնք անցյալում քեզնից խլել էր նույն կայարանի վագոններից մեկը, որտեղ նա հեռացել էր քեզանից: Բայց մի պահ դու մտածում ես, որ նա երբեք էլ գուցե չի հեռացել և միշտ մնացել է այդ նույն վագոնում, որպեսզի դու էլ, երբ մի օր որոշես հեռանալ՝ գտնես նրան այնտեղ:
Եվ ահա դու գտել ես նրան:
No Comments