Սկիզբը՝ այստեղ
Տեր Աստված… ճակատագրի դևը դաժան ընտրություն կատարեց: Դեռ կես ժամ էլ չէր անցել, տխմար որոշումս կասկածի ենթարկելու ժամանակ էլ չէի ունեցել, երբ հյուր եկավ նա, որը դեռևս երկու տարի առաջ ինձ տղամարդ էր դարձրել… միաժամանակ՝ նաև երկու ընկերներիս:
Երիցս անիծվեն այն օրը, ժամը, րոպեն, երբ եկավ: Թեև ո՛չ ցանկություն ու ո՛չ էլ կամք-համարձակություն ունեցա որևէ առաջարկություն անելու, սակայն ինքը, կարծես կարդալով մտքերս, մոտեցավ՝ ցույց տալով, թե չի հավատում հիվանդությանս, սկսեց խաղալ հետս, հետո էլ ազատեց երակս սնուցող արյան պոլիէթիլենային պարկից ու…
Անիծված եմ, քանի որ ոչ միայն դեմ չէի, այլև թաքուն ճիգ էի գործադրում`անտեսելով տհաճությունը: Իսկ նա ուրախանում էր փոքրիկ երեխայի հետ վայրենաբար խաղացող կեղծավոր ազգականի պես, մինչև անկողնուց սահեցինք հատակի գորգին, ու հայտնվեցի նրա տակ, հետո էլ միայն նրա ճիգերով՝ նրա վրա…
Երբ ամեն ինչ ավարտվեց, ինքնաբռնաբարված էի զգում, ու միակ մխիթարականն այն էր, որ ինձ շատ կարճ կյանք էր մնացել:
Ցավերս սկսեցին մեկ-երկու րոպեից։ Մի կերպ անկողին բարձրացա, որպեսզի ասեղը կրկին միացնեմ երակս մտցված ասեղին, բայց ինչ-որ բան, հավանաբար՝ հպարտությունս, կանգնեցրեց ինձ։ Ցավերս սաստկանում էին դանդաղ, բայց հաստատուն, ցավում էին բոլոր բջիջներս միաժամանակ ու այս անգամ բոլորովին այլ հակազդեցություն էին առաջացնում. ես կատաղում էի թակարդն ընկած գայլի պես, պատրաստ էի իմ իսկ ժանիքներով հոշոտել մարմինս, կրծել երակներս ու ազատություն տալ հոգուս: Թող գնա, միանա նրան, առանց որի չի ուզում ապրել։ Մի կրակ էր բռնկվում մեջս, որը դեմ էր ամեն ինչին` կյանքին ու աշխարհին, սիրուն ու ապագա սերունդներին, մարդկային զգացմունքներին ու մտքերին, և այրում էր մարմինս խոտի դեզի պես: Նա էլ, որ կրակիս վրա նավթ ավելացնելու համար պառկած էր մնացել խալուն՝ մի ոտքը անկողնուն, մյուսը՝ ծալած, պայուսակից հանեց ու բերանը դրեց հաշիշի փաթաթուկը, վառեց ու իբր լրջացած կատակեց-ասաց.
-Դու շաա՜տ անզգույշ էիր. հիմա-արդեն ողջ կյանքումդ կծառայես ապագա զավակիդ,- ու սկսեց հռհռալ հաշիշի ազդեցությամբ` երկար ու անտանելի․ գուցե միայն կատակում-ծաղրում էր` չհասկանալով, թե ինչ եմ զգում ես,- ես նաև քո առաջին երեխայի առաջին մայրը կլինեմ,- ու մի սարսափելի, գուցե թե ինձ էր այդպես թվում, սատանայական հռհռոց հորդեց նրա երախից: Ավաղ… Ժողովողը, գուցե, համարելով ինքնաբերաբար-հասկանալի, ոչ մի խոսք չէր ասել սերմը ցանելու վայրի մասին…
Այժմ արդեն անգիտակիցն էր իրադրության լիակատար տերը:
Թերևս, ձայնային հալյուցինացիա էր, սակայն նրա ծիծաղի տակից պարզորոշ լսում էի ինչ-որ մեկի, մի ոգու կամ դևի հաղթական ձայնը. «Այո, այո, այո… նա, նա, նա պիտի դառնա քո որդու մայրը, նրանից պիտի դուրս գա քո զավակը, նրանք պիտի մայր ու զավակ լինեն, իսկ դու, դու պարզապես չես լինի, միևնույն է, գոյություն չես ունենա. դա ճակատագիր է կոչվում. համակերպվի՛ր»:
Գլխումս հնչող ամեն բառի հետ է՛լ ավելի էր հզորանում կրակը. ժամանակը հետ բերելու, սխալս ուղղելու համար ես ամեն ինչի համաձայն էի: Մարմինս թուլացած-անզոր-կիսամեռ ընկած էր անկողնում, իսկ հոգիս հազարապատիկ արագությամբ այրում էր դրա վերջին ուժերը, մինչև, ինչպես թվաց այն ժամանակ, թաղանթս պայթեց…
Մի խելագար թռիչք կատարեցի միջիցս, հետո անտանելի արագությամբ սլացա մութ խողովակով ու սկսեցի սարսափ զգալ անխուսափելի անկման անդիմադրելի վախճանից: Սակայն երբ անկումն ավարտվեց, ու, իմ կարծիքով, դժոխքում պիտի լինեի, լռություն էր, սարսափելի լռություն կարմիր խավարում: Բոլոր ցավերը դադարեցին-անէացան. ժամանակի ոչ մի զգացողություն, քնած զգայարաններ. չգիտեմ երբ, որքան ժամանակ անց և ինչը դրդեց հասկանալ ամենասարսափելին… ես այն արգանդում էի, որտեղ հեղել էի սերմս, ու որը ատելի էր ինձ, սակայն չունեի ոչ մի ֆիզիկական օրգան, որպեսզի խաթարեի-արգելեի նրա հղիությունը:
(Հասկացա՞ք, թե ինչ կատարվեց. տղան կենակցեց իր ապագա մոր հետ, ապա սպանեց-հոգեզրկեց իր հոր մարմինը, որ նաև իրենն էր… աբսուրդ, տխմար բարբաջանք, պարզապես հիմարություն։ Ավելին՝ գրագողություն… հին հույներից: Այս պահը կրկին կարդալիս մտածում եմ, որ վերնագիրը պիտի ոչ թե «Նոր էդիպական» դնեի, այլ «Կեղծէդիպական» կամ «Թյուրէդիպական». ասացե՛ք՝ ինչպես ներկայացնեի հարգարժան ընթերցողիս այս ամենն առանց խիստ արժեքավոր, կյանքի փորձով հագեցած և ինտելեկտուալ մեկնաբանություններիս)։
Շարունակելի
Վարդան Հակոբյան (Արտո)
No Comments