Ողջ կյանքում մարդիկ սպասում են վերջին:
Գնում ենք դպրոց, հետո սպասում, թե երբ ենք ավարտելու, որ գնանք ինստիտուտ, ինստիտուտում կրկին սպասում ենք, թե երբ ենք ավարտելու… և այսպես, անընդհատ մենք ձգտում ենք հասնել վերջին, որ վերջից նորը սկսենք ու նորից գնանք վերջ:
Մենք ապրում ենք սպասելով, թե ինչ կլինի հետոն: Մենք սարսափելի սովոր ենք սպասելուն: Մեր բոլոր պատկերացումները վաղվա ու մի քանի տարվա հետոյի մասին են: Այսօրվա համար չունենք ոչինչ: Վաղվա մասին մեր պատկերացումները հենց վաղն էլ չքանում են, ստեղծվում են նորերը մյուս օրվա համար: Մենք անցնում ենք գիշերների միջով, հասնում ցերեկներին ու ոչինչ չանելով՝ մտածում մյուս ցերեկների մասին, որոնց հասնելով՝ կանգ չենք առնում ու չենք գործում: Գիշերը կախարդական արկղ է, ծրագրերով լեցուն, որոնք կեսօրին շպրտում ենք աղբամանը ու անցնում:
Ես ապրում եմ հիմա, ես ապրում եմ այսօր… և դա բոլորովին չի նշանակում, որ չգիտեմ վաղվա օրվա մասին և թքած ունեմ, թե ինչ կլինի վաղը և կամ մյուս օրը ու մի շաբաթից, պարզապես այսօր ապրելով՝ ես լուծում եմ իմ ներկայի խնդիրները, տեսնում եմ այն, ինչ կա այս պահին, իսկ վաղը օր է, որտեղ մենք դեռ չկանք կամ գուցե եղել ենք դեժավյուի ձեռքը բռնած: Վաղը մեր այսօրվա շարունակությունն է: Ինչ ունեմ հիմա, ինչ ունեմ այսօր: Եվ ունեցածը պետք է շատացնել ամեն օր:
Երկու տարի կարդում էի կամքի ուժի վրա ազդող գրքեր: Երկու տարի պահանջվեց ինձնից՝ հասկանալու ներկայի կարևորությունը: Իրականությունը կոպիտ է մեր մտքերում կառուցածի հանդեպ: Ներկան այնքան կարճ է — մի վայրկյան: Ամեն վայրկյան անցյալ է, բայց ներկան մեծ է այսօրվա ժամերով: Մեզ հետոն այնքան դյութող ու հետաքրքիր է թվում:
Ես ապրում եմ հիմա գյուղում, անհամբեր սպասում եմ, թե երբ պիտի ավարտեմ ավագ դպրոցս, որ հետո ուսանող դառնամ, ու սիրուն օրերս սկսվեն քաղաքում: Հա, հա, հա, հա… Իսկ հիմա՞: Էս պահին: Էսօր: Ես տանն եմ՝ իմ գրասեղանի դիմաց, ունեմ կարդալու տարբեր գրքեր, երեկոյան ժամը յոթն է, ու վաղը նորից բռնելու եմ դպրոցի ճամփան: Եթե ես երկնքից չիջնեմ, գիշերը կուլ կտա ինձ, քունը կծվարի աչքերումս, ու գրքերս կմնան կիսաբաց սեղանիս վրա: Այսօրվա մասին հոգալով՝ երաշխավորում ես վաղվադ օրը: Իսկ այսօրը ներկան է, ընդամենը մի գիշեր հետոն՝ ապագան:
Անընդհատ ապագայի մասին մտածելով՝ բաց ենք թողնում մեր կյանքի իսկական ժամերը:
No Comments